A FEIRA DUN MUNDO PERDIDO E VULNERADO

05.12.2007 Un confía que non se engadan novos atentados na listaxe do terrorismo urbanístico
POR FRAN P. LORENZOO relato dos feitos, para un vigués como o que asina, é mesmo aborrecedor. Tanta reiteración, en verdade, magoa. A historia é a de sempre pero en boca de novos narradores. Idéntico afán destrutivo, idéntico desprezo.Moitos dos que len coñecerán, en Vigo, o miradoiro da Pedra, ou o que fica del. Desde alí, sen necesidade de albiscar entre edificios ou construcións desconsideradas, podía o cidadán de outrora contemplar unha vista cabal da ría, desde o Monte da Guía e Guixar até as Illas Cíes, o Morrazo en fronte. En primeiro termo, a Estación Marítima, porta do alén, e os pavillóns de empacamento do porto. Dese ese miradoiro da Pedra, sede do antigo mercado ao aire libre, sentíase o latexo do mar, o tránsito dos barcos e os trasatlánticos revertendo, coa súa grandiosidade a pé de peirao, a escala enteira da cidade. Levo a C. e Ch. a ese lugar que é, doutra banda, a encostada extensión do torreiro da Colexiata, a parroquia de Santa María –xunto á de Santiago unha das entidades fundacionais do vello Vigo–. Desde ese alto no que nos achamos foi quizais desde onde Martin Codax ollou as ondas do mar de Vigo bater contra unhas laxes naquel tempo ben máis próximas, arredadas hoxe polo efecto dos sucesivos recheos. Tamén alí, no Mosquito, abrollan, entre bruños e viño branco, as imaxes en branco e negro de Cunqueiro, Lugrís, Blanco Amor ou Torrente Ballester, chamados polas excelencias gastronómicas dun mítico restaurante, epicentro daquela maneira viguesa e esquecida de percorrer as tascas á procura do bo viño do Condado e do marisco da ría, especie hoxe case extinta. Nesa praciña ergueita sobre a area, nesa aira da Pedra desde onde contemplar o solpor e aventurar a chegada dun trebón pola banda do Paralaia ou da Madalena, nos altos de Cangas, coutando o horizonte, érguese desde hai uns meses un macrocentro comercial que, paradoxalmente, fai parte daquel importante proxecto urbanístico que alguén deu en chamar Abrir Vigo al mar.O impacto visual é semellante ao de chantar un muro no paseo da Ferradura, en Santiago, ocultando dous terzos da fachada do Obradoiro. Semellante falcatruada é o que vén de acontecer en Vigo, unha urbe tan afeita a esa épica da destrución que apenas levanta a voz cando se sente danada, ferida ou humillada... Encaixa o golpe, recoloca a mandíbula e volve ao cuadrilátero.Por riba A., coa que comparto a condición de escravo liberto das catro letras da nosa cidade, acaba de confirmarme que coroando tal desfeita os vigueses desmemoriados poderemos, desde agora, admirar un inmenso letreiro, non sei se luminoso, de Mediamarkt, o establecemento comercial que puxo esta pica no flandres da desidia municipal.Outras veces téñoo dito aquí mesmo: os vigueses xa temos renunciado á nostalxia do perdido para poder sobrevivir. Non hai outra maneira. Pero un sempre confía que os excesos conclúan, que as desfeitas teñan reparación e que non se vaian engadindo novos atentados á negra listaxe do terrorismo urbanístico, como o da dársena da Estación Maríma.De ser así, de seguir así, o Vigo que eu quero, no que até o de agora era quen de me recoñecer, será só unha proxección, unha miraxe, a expresión poética dun sentimento... E cando cruce Rande no coche, esa emoción, ese arrepío que aínda hoxe me vén, será unicamente a alegría dun cativo que asiste a un teatriño de sombras, unha festa da irrealidade, a enorme feira dun mundo, o meu, perdido e vulnerado.franpl@galicia-hoxe.com