A SOMBRA

dwarves out!




“Os galegos, por moi sinxelos que sexan, teñen todos un embrión nacionalista, aínda que o millor conscientemente non o sexan. A proba é que chegan a calisquera lugar, xúntanse quince e forman un Centro Galego. O que ocurre e que despois non saben que facer con él, e xeralmente, o que fan é dar bailes, comer empanadas e facer un galeguismo folclórico escontra do que eu estaba”.
Celso Emilio Ferreiro

MEU COMENTARIO-

Todo o que me coñece sabe que non FAGO DA LINGUA UNHA BANDEIRA, nin son unha intolerante, pero vos digo que estou moi preocupada polo que está a acontecer. O problema non está no idioma nin que falemos inglés, o asunto E BORRAR TODO SINAL DE IDENTIDADE. Anula diferencias ANULA AO INDIVIDUO.

Estou neste intre a lembrarme do me pai que fai este mes un ano que me deixou. As bágoas veñen aos meus ollos e non quero. As veces poñíase filosófico e dicía...E porque non deberíamos pensar todos igual? Se o fixeramos non habería problemas no mundo, non?- Pensaba un pouco e despois dicía "oh pero o mundo sería moi aburrido, non?"-

Francisco, meu pai, era do PP- Eu lle preguntaba o porque e dicía PORQUE SI- Para el era coma unha lei non escrita- EMPRESARIO (grande ou pequeno)= PP/ PERSOA DE BEN=PP e despois estabamos "os outros"- Os da vida pouco arranxada, os bohemios- que podíamos ser de calquera cousa...Pero Paco FALABA GALEGO e para el GALICIA era a súa terra. As cousas eran así de natural... Un día que alguén lle dixo que o seu galego "era moi bo" ficou cos ollos moi abertos abraiado e dixo "PERO SI É A MIÑA LINGUA"- A língua que xa falaran os seus pais e os pais dos seus pais e así todos os seus ancestros...





Polo dereito de vivir e traballar na nosa terra
Loitemos pola defensa da nosa língua
DEFENDAMOLO O ORGULLO DE SERMOS GALEGOS












Sombra de Prometeo encadeada,
aquil mozo que fun está xa morto.

Busco unha terra limpa. Agora busco
unha patria sin sangue e non a topo.

Lonxana primavera. Escoito voces
na noite estrelecida. Ríos longos.
¿Onde estarás, meu corazón de entonces,
meu dóce corazón que non te alcontro?

Pregunto e non contestas, morte negra.
¿Onde se foi aquil vivir gozoso?

Sóio te teño a ti, miña memoria
envolta en señardades e recordos:
unhas pingas de chuvia esbagoando
por un cristal de soños.

Sobre a lama do mundo vou andando.
Gardo loito sin fin por aquil mozo.

CELSO EMILIO FERREIRO