O RATO DE FREI CORCHEA

-Frei Corchea, frei Corchea, esperta, que hai un rato no fol!

-¿Que, que, que...?!

-¿E como miñocas entrou un rato no fol?

-Fixo un furado cos dentes

-¿E ti quen es, fillo do diaño?



-Na igrexa non se pode falar do diaño. Hi, hi, hi! Son un rato, o único que non comeu cando envelenáche-lo queixo..

-Vén aquí, furapotes, que che vou ensinar modos de comportamento!

-Adeus, adeus!


Don Gaspar é un home dos que non hai. Por haber xa non hai nin homes. Anda todo tan revolto e mesturado que a realidade de cada quen haberá que especificala no código de barras persoal para non levares unha sorpresa cada vez que se abre unha porta. O noso home, que o é de certo, componse dunha mestura de Dómine Cabra e Perico de Chandeberito. De pequeno foi pequeno, porque non se pode ser outra cousa. Pero de maior o seu pai meteuno nos cregos, que daquela era a única maneira de aprenderes algo. Agora, con tanta lei do ensino, non aprenden nin o camiño da escola. Non lles da tempo!


Un día ía o Gaspar camiño do colexio e a sorte fixo que pasase pola beira da catedral, aló en Lugo, xusto no intre en que os retelladores botaban os cachotes pola borda. Non se sabe como, un deles pisa unha tella solta que baixa como todo o que cae e vaise esnaquizar xusto na coroa acabada de afeitar do mozo crego. Non imaxines nada, porque o rapaz acabou co corpo no chan. Gracias ós berros da dona do bar da Troula axiña acoden mais veciños. Cólleno entre catro e méteno na catedral pola porta norte, que era a máis próxima..Déitano diante do altar maior e que Deus se faga cargo del. Co ruído da xente logo saíron da sancristía tres ou catro cóengos que alí estaban a barallar co bispo mentres daban conta duns chourizos de Quiroga e un mollo de viño de Ferreira de Pantón


Pensando que estaría morto, inda que non sangraba nin se vía burato por onde puidese escapa-la ánima, o bispo púxose a batuxar nel co isope. Con tanta auga fría, que en Lugo sempre o está, o rapaz espertou e abriu os ollos



Ouh, divina visión! A Virxe dos ollos Grandes amosáballe unha panorámica celestial: a fachada de tubos dos órganos de frei Manoel e do seu curmán Rosende. Non di o rexistro parroquial o tempo que estivo en Extase do que si fala é da malleira verbal que lle deron os cóengos cando o meteron na sancristía

Pero rapaz do demo, por que non miras cara ó ceo en vez de leva-los ollos cravados na biqueira das zocas!


-Pois olle, se viñese mirando ó ceo a tella teríame dado nos fociños, e debaixo dos fociños están os dentes.

-Un home de Deus deber ergue-la vista cara á casa do seu pai...

- A casa do meu pai está en Vila de Cruces.

-Con máis razón! O teu destino son as aluras...

-Señor bispo, non me quererá crucificar como Pilatos...O ceo visto desde a terra é infindo, inmesurable.

-Inconmensurable, neno, inconmesurable! Voute suspender en xeografía.

¿Si..!Pero a terra desde o ceo é unha merda.

-Rapaz...!


FRANCISCO BARXA- NOVA GALICIA EDICIONS