PRIMEIRO FOI O MAR, DEMPOIS A PEDRA

Primeiro foi o mar
dempois a pedra.
C.E. FERREIRO
XOHANA TORRES

Primeiro foi o mar, dempois a pedra.
¿Qué quedará de nós?... Unha espuma levísima,
fado de Amalia para unha travesía.
¿Qué loita de navíos?...
¿Ónde o naufragio daquela Nau Preta?...

Primeiro foi o mar, mais non é certo
que a corrente nos leve:
Correspóndelle á onda repetirse de novo,
devolver algo vivo por unha dor tremenda.

Alas pasan, indómitas, altas como trofeos.
Sobrevoan a orela onde ti e máis eu nunca estivemos.
Arestora que parou de chover
corenta días e corenta noites
é preciso esquecer o diluvio,
decir que xa podemos coroarnos
cun ramallo de olivos.

Ah, si, país de outono dende un trono de sombras!

Hai un porto inmediato afincado nas pedras.

Agora
só a barca varada e nós mesmos.