viernes, 29 de febrero de 2008

VIGO 1927


CAMPO DE GOLF DE DOMAIO


RIA DE VIGO


VIGO


O VAO


SAMIL


VIGO NAUTICA


La quinta edición de Vigo Náutica Internacional abrió ayer sus puertas en el Ifevi en 23.000 metros cuadrados, con 75 expositores directos y 90 empresas participantes que muestran 450 marcas y unas 150 embarcaciones.

EL MARCO SE ANIMA


El MARCO se anima 18:57 Geopolíticas de la Animación, la nueva exposición del centro artístico vigués analiza el cine de animación como un modelo de transmisión de modelos culturales.

HEAVEN AND HELL

Heaven is where the police are British, the chefs
Italian, the mechanics German, the lovers French
and it is all organised by the Swiss


Hell is where the police are German, the chefs British,
the mechanics French, the lovers Swiss, and it is
all organised by the Italians

jueves, 28 de febrero de 2008

LA TIERRA EN PELIGRO?

El proyecto HAARP: Máquinas para modificar y controlar el tiempo atmosférico
¿LA TIERRA EN PELIGRO?


José Tous Borrás
tborras@telefonica.net
Quizás a algunos no les suenen estas siglas, pero pertenecen a un misterioso proyecto de la Fuerza Aérea norteamericana cuyas siglas HAARP, High Frequency Advanced Auroral Research Project. Traducido al español sería, Programa de Investigación de Aurora Activa de Alta Frecuencia. En unas instalaciones militares situadas en Gakona, Alaska, se está desarrollando un misterioso proyecto el cual consiste en 180 antenas que funcionando en conjunto será como una sola antena que emitirá 1 GW =1.000.000.000 W, es decir un billón de ondas de radio de alta frecuencia las cuales penetran en la atmósfera inferior e interactúan con la corriente de los elecrojets aureales.
En este sentido debemos reseñar que la tierra se encuentra envuelta y protegida por la atmósfera. La troposfera se extiende desde la superficie terrestre hasta unos 16 km de altura. La estratosfera, con su capa de ozono, se sitúa entre los 16 y 48 km de altura. Mas allá de los 48 km tenemos la ionosfera que llega hasta los 350 km de altura. Los cinturones de Van Allen se sitúan a distancias superiores y tienden a captar las partículas energéticas que tratan de irrumpir en la tierra desde el espacio exterior.
En este sentido el proyecto HAARP es uno de tantos que lleva a cabo la Marina y la Fuerza Aérea de EEUU. Otros proyectos militares implicaban o han implicado el estudio de la ionosfera, la alta atmósfera y el uso de satélites espaciales con fines más o menos singulares, vendiéndose su utilización con fines, principalmente, no bélicos. Por citar alguno otros, tenemos :
Project Starfish (1962) Se trataba de realizar experimentos en la ionosfera, alterar las formas y la intensidad de los cinturones de Van Allen, etc..
SPS: Solar Power Satellite Project (1968). Proyecto por el cual se quería generar una constelación de satélites geostacionarios capaz de interceptar la radiación solar y transmitirla en rayos concentrados de microondas a la tierra para su uso posterior.
SPS Military Implications (1978). El proyecto SPS se rehizo para adaptarlo a fines militares. La constelación de satélites podría usar y concentrar la radiación solar para ser usada como un rayo capaz de destruir misiles u objetos enemigos, alterar las comunicaciones que utilizarán la ionosfera como pantalla reflectora, etc...
Y más experimentos donde la alteración local de la capa de la alta atmósfera, combinada con la existencia de multitud de satélites ha sido el objeto fundamental de los experimentos. Todos ellos vendidos al gran publico como proyectos para realizar estudios, comprender, mejorar nuestro conocimiento de la física de la alta atmósfera. Incluso, han aparecido mensajes de la administración donde se hablaba de incrementar el nivel de ozono estratosférico y realizar estudios del impacto del cambio climático en nuestro mundo.

Antenas del proyecto HAARP en Gakona, Alaska.
Por lo tanto, HAARP es uno más de estos proyectos militares llevados a cabo por la Defensa americana. Volvamos a lo que conocemos de este proyecto.
Los pulsos emitidos artificialmente estimulan a la ionosfera creando ondas que pueden recorrer grandes distancias a través de la atmósfera inferior y penetran dentro de la tierra para encontrar depósitos de mísiles, túneles subterráneos, o comunicarse con submarinos sumergidos, entre mucha otras aplicaciones.¿Qué es el Electrojet?. Hay una electricidad flotando sobre la Tierra llamada electrojet aureal, al depositar energía en ella se cambia el medio, cambiando la corriente y generando ondas LF (Low Frecuency) y VLF (Very Low Frecuency). HAARP tiene la intención de acercar el electrojet a la Tierra con el objetivo de aprovecharlo en una gran estación generadora.HAARP enviará haces de radiofrecuencia dentro de la ionosfera, los electrojet afectan al clima global, algunas veces durante una tormenta eléctrica llegan a tocar la Tierra, afectando a las comunicaciones por cables telefónicos y eléctricos, la interrupción de suministros eléctricos e incluso alteraciones en el estado del ser humano.El HAARP actuaría como un gran calentador ionosférico, el más potente del mundo. En este sentido podría tratarse de la más sofisticada arma geofísica construida por el hombre.

Vista parcial de las instalaciones HAARP en Alaska
¿Un proyecto con intención de manipular el mundo?
Hasta aquí hemos descrito la parte "oficial" de la cuestión, pero ¿por qué hay quien cree que detrás de HAARP se oculta algo más?, ¿ extraños experimentos de modificación del clima, de control de la mente y de producir incluso terremotos ?.
Ciertamente algo de base científica asoma en todo este asunto, HAARP con sus cientos de millones de vatios de potencia y antenas se puede considerar como un verdadero "calefactor" de la alta atmósfera, provocando una tremenda ionización que puede acarrear consecuencias imprevisibles, y que gracias a su efecto "espejo" podría dirigir sus efectos hacia cualquier zona del planeta. Estaríamos hablando de un nuevo tipo de arma, capaz de intensificar tormentas, prolongar sequías, sobre territorio de un supuesto enemigo, y perjudicándolo sin que este se diera cuenta sin mas ... ¿ ficción ?.
El proyecto es tan controvertido como peligroso. Sus defensores aducen un sinfín de ventajas de carácter científico, geofísico y militar, pero sus detractores están convencidos de que podrían tener consecuencias catastróficas para nuestro planeta, desde arriesgadas modificaciones en la ionosfera, hasta la manipulación de la mente humana.El científico Nick Begich junto a la periodista Jeanne Manning realizaron una profunda investigación sobre le tema fruto del cual vio la luz el libro "Angels don't play this harp" (Los ángeles no tocan esta arpa),en el que ambos autores plantean inquietantes hipótesis, una de ellas es que de ponerse en marcha dicho proyecto podría tener peores consecuencias que las pruebas nucleares
De acuerdo con la Dra. Rosalie Bertell, HAARP forma parte de un sistema integrado de armamentos, que tiene consecuencias ecológicas potencialmente devastadoras.
"Se relaciona con cincuenta años de programas intensos y crecientemente destructivos para comprender y controlar la atmósfera superior. Sería precipitado no asociar HAARP con la construcción del laboratorio espacial que está siendo planeado separadamente por los Estados Unidos. HAARP es parte integral de una larga historia de investigación y desarrollo espacial de naturaleza militar deliberada. Las implicaciones militares de la combinación de estos proyectos son alarmantes... La capacidad de la combinación HAARP/Spacelab/cohete espacial de producir cantidades muy grandes de energía, comparable a una bomba atómica, en cualquier parte de la tierra por medio de haces de láser y partículas, es aterradora. El proyecto será probablemente "vendido" al público como un escudo espacial contra la entrada de armas al territorio nacional o, para los más ingenuos, como un sistema para reparar la capa de ozono".
Fuera de la manipulación climática, HAARP tiene una serie de otros usos relacionados: "HAARP podría contribuir a cambiar el clima bombardeando intensivamente la atmósfera con rayos de alta frecuencia. Convirtiendo las ondas de baja frecuencia en alta intensidad podría también afectar a los cerebros humanos, y no se puede excluir que tenga efectos tectónicos".
Así pretenden manipular el clima
Por si fuera poco, a la posible manipulación de las mentes humanas y las modificaciones en la ionosfera habría que sumar nuevos efectos negativos. El propio creador del calentador ionosférico del proyecto HAARP, Bernard Eastlund, asegura que su invento podría, también, controlar el clima. Una afirmación que ha llevado a Begich a concluir que si el HAARP operase al cien por cien podría crear anomalías climatológicas sobre ambos hemisferios terrestres, siguiendo la teoría de la resonancia tan empleada por el genial Nikola Tesla en sus inventos. Un cambio climatológico en un hemisferio desencadenaría otro cambio en el otro hemisferio. Una posibilidad que no se debe descartar, sobre todo a tenor de las opiniones de científicos de le Universidad de Stanford, que aseguran que el clima mundial podría ser controlado mediante la transmisión de señales de radio relativamente pequeñas, a los cinturones de Van Allen. Por resonancia, pequeñas señales activadoras pueden controlar energías enormes.
Esquema de la utilización de la ionosfera como parte re emisora de rayos energéticos emitidos desde tierra
La evidencia científica reciente sugiere que el HAARP está en funcionamiento y que tiene la capacidad potencial de desencadenar inundaciones, sequías, huracanes y terremotos. Desde un punto de vista militar, HAARP es un arma de destrucción masiva. Potencialmente, constituye un instrumento de conquista capaz de desestabilizar selectivamente los sistemas agrícolas y ecológicos de regiones enteras.
¿Cómo se alteraría el clima con este proyecto?
Se ha sugerid en diversos trabajos científicos que los vientos de la alta altmósfera ( sobre los 50 km de altura) juegan un papel importante en el chorro, que a su vez controla las estructuras de tiempo en superficie. Otros autores han estudiado el “auroreal electrojet”, y han encntrado que existe una relación muy estrecha con los vientos a 80 km de altura. Por lo tanto los sistemas electrojet – vientos troposféricos están, aparentemente, correlacionados.
Uno de los objetivos del HAARP es modular las corrientes del electrojet y así afectar a la intensidad y dirección de os vientos zonales y del chorro.Por otra parte, el poder “calentar” ciertas zonas hostiles del globo podría generar las condiciones meteorológicas para producir sequías.
Deberemos estar pendientes de este proyecto enigmático. Se preveé que en Groenlandia y Noruega se instalen o se hayan instalado nuevas antenas dentro del proyecto HAARP. En otras islas del Pacífico se supone que se han instalado otras tantas antenas del proyecto HAARP.
Las primeras pruebas operativas se esperan que se realicen en el 2003.
¿Estaremos viviendo el comienzo de una nueva era de armas geofísicas capaces de modificar el clima a escala local y ser empleadas contra países hostiles ?
¿Quien fue Nikola Tesla?
Para terminar, no queremos olvidarnos de este inventor de nuestro tiempo que, directa o indirectamente, está relacionado con el HAARP.
Nikola Tesla fue uno de los sabios menos conocidos de nuestra época. Nació en Croacia (1856) y murió en Nueva York (1943). Tesla fue ante todo un inventor. Inventó la corriente alterna y el motor de inducción electromagnética, turbinas muy eficientes, etc.. Algunos le atribuyen la invención de la radio, pero su idea, según parece, se la tomaron Marconi y Edison. Tesla fue experto en termodinámica, energía solar, rayos X y cósmicos, etc.
Inventó un sistema de transmisión de energía inalámbrica: transmitir energía sin medio físico. Consiguió encender a un conjunto de lámparas de 50 vatios a 40 km de distancia y lanzó la idea de poder concentrar y transmitir energía a grandes distancias. Tesla fue un visionario y adelantado de su tiempo ya que pronostico la invención de la televisión, potenciales usos de satélites venideros y el posible uso de máquinas del tiempo capaz de controlarlo a grandes distancias (¡antes de 1910!).
El proyecto HAARP parte de la idea originaria de Tesla: poder transmitir potentes ondas electromagnéticas que se puedan reflejarse en la ionosfera y así alcanzar grandes distancias.
Bajate este reportaje en pdf (220 Kb)
ram@meteored.com

miércoles, 27 de febrero de 2008

BENXAMIN O PERRUQUEIRO- BENJAMIN EL PELUQUERO

Cuando abri los ojos, de di cuenta inmediatamente que tenía que pasar lo más desapercibida posible por este mundo. La verdad es que tuve bastante suerte. Mis padres trabajaban tanto que ni se acordaban de mi existencia.

No me gustaba ir a la escuela y tenía que ir, pero no me gustaba comer y no comía. Lo malo era cuando se daban cuenta de lo desmejorada y descolorida que estaba. Ahí comenzaba el suplicio. Los ponches de quina con huevo, el aceite de higado de bacalao, y, lo único que me gustaba, unas cosas que eran como cagaditas de ratón que sabían a chocolate. ´Según mi madre esas cosas que eran de calcio fueron las que me salvaron.

Pero lo peor de todo fue cuando le dijeron a mi padre que era muy bueno llevar a los inapetentes al mar y hacerles unas inmersiones durante nueve días seguidos.

El primer día que me llevó a Samil me pilló distraíada y aún me parece que me duele la garganta de la cantidad de agua salada que tragué, pero el segundo dia corrí de tal forma que mi padre aun se rie cuando lo recuerda y dice que no había visto a nadie dar tales zancadas por la arena.

Pero lo que más me dolía de que mi padre se percatara de mi existencia era por el pelo. Yo miraba en sus ojos los deseos de llevarme a Benjamín y ya temblaba.

En aquel tiempo estaba muy de moda el "garçón". Mi padre debió enamorarse de alguna de aquellas que salian en las películas con ese peinado y las pagaba yo.

Benjamín tenía una peluquería en la Rúa de Santiago. Era una peluquería de hombres pero mi padre me dejaba allí y decía: "Venga rápala bien".

Mi mayor deseo era tener el pelo largo, en tirabuzones, como Margarita, una compañera de clase que parecía un angel.

Benjamín tenía una guitarra y cantaba, como muchos barberos de aquella época. Mientras hablaba de sus conquistas con el resto de la clientela yo me sentía como una oveja cuando me afeitaba la parte de atrás de la cabeza.



------------------------------------------------------------------------------------------------



Cando abrin os ollos decateime axiña que tiña que pasar o máis desapercibida posible por este mundo. A verdade que tiven bastante sorte. Meus pais traballaban tanto que nin se acordaban de miña existencia.





Non me gustaba ir á escola e tiña que ir, pero non me gustaba comer e non comía. O malo era cando se decataban que estaba desmellorada e descolorida. Ahí comezaba o suplicio. Os ponches de quina con ovo, o aceite de figado de bacallao e , o unico que me gustaba, unhas cousas como cagadiñas de rato que sabían a chocolate. Segundo a miña nai esas cousas que eran de calcio foron as que me salvaron.





Pero o peor de todo foi cando lle dixeron ao meu pai que era moi bo levar aos inapetentes ao mar perante nove días seguidos e darlles unhas mergulladas.





O primeiro dia que me levou a Samil colleume descuidada e parece que ainda me doe a gorxa da cantidade de auga salgada que traguei, mais o segundo día collín tal carreira que o meu pai ri cando se lembra e di que nunca mirara a ninguén dar tales zancadas pola area.





Pero o que máis me doía do meu pai cando se decataba da miña existencia era polo cabelo. Eu miraba nos seus ollos o desexo de levarme a Benxamín e xa me botaba a tremer.





Daquela estaba moi de moda o garçón. O meu mai debeu de namorarse dalgunha daquelas que saían nas peliculas con aquel peiteado e as pagaba eu.





Benxamín tiña unha perruqueria na Rúa de Santiago. Era unha perruquería de homes pero o meu pai deixabame alí e dicía "veña, rapaa ben"





O meu máis grande desexo era ter un pelo longo, en tirabuzóns como Margarita, unha amiga da escola que parecía un anxo.





Benxamín tiña unha guitarra e cantaba, como moitos barbeiros daquel tempo. Mentras falaba das súas conquistas ao resto da clientela eu sentíame como unha ovella cando me afeitaba a cabeza pola parte de atras.

superdotado


EXPOSICIONES

La colección del Museo Nacional Picasso París. París llega a España y nos trae a Picasso. En concreto, al museo Reina Sofía de Madrid, España, con una selección de parte de la obra del autor malagueño. Alrededor de 400 obras componen esta ambiciosa exposición, destinada a mostrarnos "los más queridos" de entre todos los que realizó. HASTA EL 5 DE MAYO DE 2008. Leer más >>

Poussin and Nature: Arcadian Visions. El Metropolitan Museum de Nueva York acoge una excepcional muestra centrada en la labor de Poussin como paisajista. Una exposición viajera que ahora llega al continente americano, tras su presentación en el Museo de Bellas Artes de Bilbao. Alrededor de 80 obras componen esta retrospectiva, la primera en abordar y analizar la visión desde la que el maestro francés se acercó a la naturaleza. HASTA EL 11 DE MAYO DE 2008

ARCO2008

ARCO goza de buena salud


Una vez pasada la resaca de la Feria Internacional de Arte Contemporáneo (ARCO), que ha alcanzado ya su 27 convocatoria, llegó la hora de hacer un pequeño análisis del resultado.
Al contrario de lo que las más pesimistas auguraron, el saldo ha sido positivo, consolidándose las cifras de ventas de su última edición, desacreditando así a aquellos que pregonaban con alarma una crisis en el mercado internacional del arte

martes, 26 de febrero de 2008

FIRMIN- SAM SAVAGE


Nacido en el sótano de una libreria en el Boston de los años 60, Firmin aprende a leer devorando las páginas de un libro. Pero una rata culta es una rata solitaria. Marginada por su familia, busca la amistad de su héroe, el librero, y de un escritor fracasado. A medida que Firmin perfecciona un hambre insaciable por los libros, su emoción y sus miedos se vuelven humanos. Original, brillante y llena de alegorías, Firmin derrocha humor y tristeza, encanto y añoranza por un mundo que entiende el poder redentor de la literatura, un mundo que se desvanece dejando atrás una rata con un alma creativa, una amistad excepcional y una librería desordenada.

lunes, 25 de febrero de 2008

PUERTO MARINA SMIR

pagina

http://www.portmarinasmir.com/esp

CUBA- ALBADA















A







ALBADA




Despiértate. La cama está más fría
y las sábanas sucias en el suelo
Por los montantes de la galería
llega el amanecer,
con su color de abrigo de entretiempo
y liga de mujer

Despiértate pensando vagamente
que el portero de noche nos ha llamado
y escucha en silencio: sucediéndose
hacia lo lejos, se oyen enronquecer
los tranvías que llevan al trabajo

Es el amanecer



Irán montándose las flores
cortadas, en los puestos de las Ramblas,
y silbarán los pájaros -cabrones-
desde los plátanos, mientras que ven volver
la negra humanidad que va a la cama
despues del amanecer

Acuérdate del cuarto en que has dormido.
Entierra la cabeza en las almohadas,
sintiendo aún la irritación y el frío
que da el amanecer
junto al cuerpo que tanto nos gustaba
en la noche de ayer
y piensa en que debieses levantarte
Piensa en la casa todavía oscura
donde entrarás para cambiar de traje,
y en la oficina, con sueño que vencer,
y en muchas otras cosas que se anuncian
desde el amanecer.


Aunque a tu lado escuches el susurro
de otra respiración. Aunque tú busques
el poco calor entre sus muslos
medio dormido, que empieza a estremecer
Aunque el amor no deja de ser dulce
hecho al amanecer


-Junto al cuerpo que anoche me gustaba
tanto desnudo, déjame que encienda
la luz para besarte cara a cara,
en el amanecer
Porque conozco el día que me espera,
y no por placer






JAIME GIL DE BIEDMA












Laxeiro lembra cando coidaba o gando da súa familia polas ribeiras do Deza, o río da súa aldea, e tamén as plácidas noites onde a lúa molla de prata as rocas da paisaxe, transformándoas en protagonistas dos seus soños infantís. Delas provén a seu alcume, Laxeiro, derivado de laxe.

LAXEIRO

osé Otero Abeledo, LAXEIRO. Un dos máis representativos pintores que ten dado Galicia en tódolos tempos naceu na parroquia de Donramiro (Lalín), o 23 de febreiro de 1908. Ata os seis anos vive coa súa familia que reside en Vilamaior (Botos), parroquia á que Laxeiro volvería anos despois , para lembrar a súa infancia como escolar e pastor. A súa aptitude para o debuxo chama a atención ós seus mestres e a súa imaxinación e fantasía fano popular entre os veciños, converténdose en actor improvisado que o mesmo recita un poema que artella un inspirado sermón. Neste escenario rural é onde alimenta o seu mundo interior, con romarías, tolos como "O Naranxo", vagabundos que deambulan polas aldeas, moinantes, e unha tradición chea de mitoloxía, superstición, lendas e fábulas, que estarán presentes sempre na súa obra; escenarios como A Romea, poboados por animais máxicos e personaxes de extraordinarios poderes.
En 1951, pintor xa recoñecido, trasládase a Buenos Aires para presentar unha exposición colectiva. O éxito anímao a permanecer alí ata 1960. Relacionado con pintores da vangarda arxentina, expón con frecuencia e aparece como escritor de contos e relatos. A súa etapa arxentina inflúe decisivamente na súa traxectoria artística.
O ano 1968 sería decisivo para Laxeiro. De volta a España, a súa exposición na Galería Biosca, coas súas obras máis destacadas, obtén notable éxito. Instalado no ático do Café Gijón, decide viaxar a Holanda para coñecer a pintura de Rembrandt, que deixará nel unha pegada profunda.
Chegan exposicións, homenaxes e o recoñecemento da obra deste pintor universal nacido en Lalín, que pode recoller en vida. As súas obras colgan en importantes museos e acadan unha elevada cotización. Doa ó seu pobo de Lalín unha importante colección de cadros que exporán no Museo de Fillos Ilustres e recibe numerosas homenaxes populares. O seu nome figura nunha das rúas da vila lalinense. Tamén en Vigo, inaugúrase en 1985 a Casa de Laxeiro, un museo onde ademais dalgunhas das súas mellores obras pódense ver obxectos persoais, como aquela caixa de pinturas que lle obsequiara outro fillo ilustre de Lalín, don Ramón Mª Aller, o sabio lalinense que intuíra o xenio do rapaz-pintor de Botos.
Laxeiro continúa co seu traballo. No ano 1989, ten a honra de ser o artista elexido para a exposición inaugural do Auditorio de Galicia en Santiago, e recibe a Medalla Castelao da Xunta de Galicia. O 21 de xullo de 1996, Laxeiro morre na súa casa de Vigo, sendo soterrado no Cemiterio de Lalín. Fonte: "A Comarca de Deza." Armando Vázquez Crespo / Daniel González Alén

LAXEIRO

Xosé Otero Abeledo, Laxeiro
O antroido
El pintor Xosé Otero Abeledo, representante del Movimiento Renovador de la pintura gallega nació en 1908 en las tierras de la ribera del Deza, rodeado de lastres (laxes en gallego)de las cuales hizo derivar su nombre artístico, Laxeiro. De muy pequeño se marchó a Cuba y en el Centro Gallego de La Habana recibió sus primeiras lecciones de pintura. Compaginó los estudios nocturnos con los trabajos de escenógrafo, agente publicitario o proyectista de vidrieras artísticas. Una inoportuna enfermedad lo devolvió a Galicia, donde revivió los trasmundos de las viejas leyendas aldeanas, que impregnarían el sentido expresionista de su primera etapa artística.
En 1931 se matriculó en la Academia de San Fernando y visita constantemente el Museo del Prado para empaparse de Tiziano y Goya. Después de su primera exposición individual en la Facultad de Filosofía y Letras de Santiago (1934), se consolida como un nuevo valor de la pintura gallega. Su segunda etapa (1942-1951) transcurre en Vigo y se caracteriza por el primitivismo ingenuo de los carnavales y de los temas fantásticos, que culmina en una de sus más importantes obras: el trasmundo. Tras la realización de este complejo programa iconográfico, en 1951 participó en Buenos Aires en una exposición colectiva, y allí permaneció hasta finales de 1960, exponiendo asiduamente y escribiendo. Fue el propio Laxeiro quien dio por finalizada esta etapa con la exposición en la Galería Biosa en 1968, en la que expuso la producción más representativa de su expresionismo surrealista. De regreso de América se estableció entre Vigo y Madrid, trabajando en un repertorio más libre y lúdico hasta 1997, año en el que murió en Vigo.

CENTENARIO DE LAXEIRO

Laxeiro, cien años de seducción




addLoadEvent(mostrarVotos);




Caruncho, Díaz Pardo, Villares, Crespo, Molina, Bugallo, Louzán, Lamazares y Reigosa, en el acto central del centenario de Laxeiro en Lalín. / BERNABÉ/JAVIER LALÍN
MULTIMEDIA
Fotos de la noticia
DANIEL FERNÁNDEZ / LALÍN José Otero Abeledo "Laxeiro", en el centenario de su nacimiento, sigue conservando esa gran capacidad seductora que siempre tuvo y que ayer se puso de relieve por el respaldo del mundo político y cultural de Galicia, reflejada en las palabras del presidente del Consello da Cultura Galega (CCG), Ramón Villares, que dijo del pintor lalinense que fusionó "moitas cousas da mellor Galicia do século XX".El homenaje comenzó en el cementerio de A Romea, dende descansan sus cenizas. Hasta el recinto se desplazaron la conselleira de Cultura, Ánxela Bugallo; el alcalde de Lalín, Xosé Crespo; el delegado provincial de Educación, Cristóbal Fernández; el alcalde de Rodeiro, Manuel Salgado; el nacionalista Camilo Nogueira; el ex alcalde de Vigo Carlos Príncipe; el pintor Antón Lamazares; ediles del PP y el PSOE de Lalín -el BNG no participó en los actos-, y muchas personalidades de la cultura hasta completar dos centenares de personas.El alcalde felicitó a Laxeiro por "engrandecer este pobo, un concello rural e de aldea igual ca el" y agradeció la presencia de los amigos del pintor, al tiempo que recordó que cada sitio necesita sus seus iconos "Nós temos a Laxeiro", añadió"Fixo un Lalín máis bonito, máis soñador e por eso nos identificamos con el, porque nos fixemos a nós mesmos e temos as lagoas clásicas do autodidactismo", manifestó, antes de revelar que su influencia fue tal que hizo posible que hoy haya pintores de la talla de Antón Lamazares, uno de los padres del homenaje a su maestro. Finalmente, Crespo se mostró convencido de que el centenario de su nacimiento marcará un punto de inflexión en su reconocimiento y lo calificó como "un lalinense e galego universal". Casa natalCon los asistentes en pie, el gaiteiro local Plácido Rozas interpretó una composición propia dedicada a Laxeiro, que dio paso a la ofrenda floral. Después, la comitiva se desplazó a la "Casa da Picha" de Donramiro, vivienda natal del artista, en cuya fachada hay una placa conmemorativa.Por último, los actos se trasladaron al Novo Salón Teatro de Lalín, donde se incorporaron el ministro de Cultura, César Antonio Molina; el presidente de la Deputación Provincial de Pontevedra, Rafael Louzán; y numerosos lalinenses.El acto central estuvo moderado por el periodista y escrito Carlos Reigosa, al que Crespo concedió verbalmente la categoría de hijo de Lalín por su desempeño en la organización del evento junto a Lamazares. Reigosa presentó a Laxeiro como un artista desafiante que llegó a retar a Picasso y calificó el homenaje de ayer como un acto de reconocimiento y revindicación de su figura como artista.Posteriormente, Antón Lamazares trasladó al auditorio un mensaje emocionado de Leopoldo Nóvoa, que no pudo asistir, y leyó un poema propio de gran calidad dedicado a su mentor. El crítico y pintor Luis Caruncho calificó a Laxeiro como "un revolucionario" que consiguió que en la capital dezana la profesión pictórica se mire con respeto. Además, definió a Lalín, más que el kilómetro cero de Galicia, como la capital de la pintura gallega. Las intervenciones culturales prosiguieron con el intelectual Isaac Díaz Pardo, que relacionó al artista con Castelao, y con Ramón Villares que destacó la capacidad de Laxeiro para pensar y unir a ciudades como Buenos Aires, Lalín y Nueva York. El turno de los políticos fue abierto por el alcalde lalinense, que centró su discurso en las anécdotas que vivió con Laxeiro en sus últimos años de vida. "Laxeiro era o exemplo perfecto da idiosincrasia de Lalín ", dijo. A continuación, tomó la palabra Rafael Louzán, que tras recordar los inicios becados de Laxeiro por parte del organismo provincial propuso públicamente que el 23 de febrero fuese considerado el Día da Arte Galega.Catálogo universalLa penúltima en intervenir fue Ánxela Bugallo, que negó que Laxeiro sólo fuese un grano de arena de la cultura gallega, "xa que máis ben é unha grande duna". Recordó su pasión por su país y por Lalín y se mostró esperanzada de la aportación que será el catálogo universal de su obra que prepara la Fundación Laxeiro.Finalmente, el ministro de Cultura, César Antonio Molina, recordó los días que compartió con el pintor lalinense en el madrileño café Gijón y señaló que representa "a memoria permanente da Galicia estética que el definiu como ninguén". "É máis cun pintor, é o artista galego por excelencia, xa que fundeu arte e vida", dijo el ministro.Tras las intervenciones, sonaron la gaita de Xosé Manuel Budiño y la voz de Uxía Senlle. Los actos concluyeron con un cocido, "como lle gustaría a Laxeiro", según muchos participantes, en el Pazo de Bendoiro. Durante el mismo, el regidor lalinense entregó al ministro de Cultura una serigrafía del pintor y fue galardonado el artista Carlos Oroza, que recibió el Premio Fundación Laxeiro.

domingo, 24 de febrero de 2008

SECUENCIACERO

consulta esta pagina


http://secuenciacero.com/

MAXIA Á CARTA





MAGIA EN LA PALMA



La Palma
22/02/2008 Actualizada el 21/02 a las 21:19
Santa Cruz de La Palma
La capital se llena de magos
Imprimir Enviar a un amigo
Compartir la noticia

(Foto: Pepi Ortega /Acfi press)
AMPLIAR
Actuación. El mago Teto sorprendió con su espectáculo a los alumnos del IES Alonso Pérez Díaz.
Estadísticas
Esta noticia ha sido vista 392 veces.
Vote esta noticia
¿Le ha parecido interesante esta noticia?

Escuche la noticia




Esther R. Medina Santa Cruz de La Palma
Santa Cruz de La Palma está estos días llena de magos, de artistas que maravillan con sorprendentes espectáculos contrarios, en apariencia, a las leyes naturales. Los ilusionistas gallegos Teto, Pablo, Luisma, Rafa y Cyrille tienen magia de sobra.
N o han estudiado en la escuela de Hogwarts, a la que acude Harry Potter, pero de magia saben mucho. Son unos verdaderos artistas que viven –más bien sueñan– inmersos en el mundo de las ilusiones. Entre sus habilidosas manos, todo aparece y desaparece a una velocidad de vértigo. Sus espectáculos contradicen las leyes de la naturaleza y dejan al espectador con la boca abierta. Los jóvenes ilusionistas gallegos Teto, Pablo, Luisma, Rafa y Cyrille participan en el 2º Festival de Magia de Santa Cruz de La Palma, que se inició el pasado martes organizado por la Concejalía de Cultura del Ayuntamiento capitalino.
A lo largo de esta semana han llevado la magia a los colegios e institutos del municipio, centro penitenciario, Escuela de Arte y Centro de Día de Mayores. Esta tarde, a las 17.00 y a las 19.30 horas, actuarán en el Teatro Chico en una gala que promete ser «digna, lúdica y muy mágica», en palabras de Teto, un mago muy seductor que es capaz de conducir un coche a ciegas, atrapar una bala con los dientes o predecir los titulares de prensa con una semana de antelación. «Tengo una serpiente republicana que se llama Leticia, a la que estoy enseñando a leer las cartas, y a veces acierta», suelta con circunspección.
Destreza, habilidad, psicología, expresión corporal. De todo se valen estos magos para hacer ver lo que no es. Hacen desaparecer y aparecer a su antojo -por arte de magia- cartas de la baraja, monedas, palomas, pañuelos o navajas. El 2º Festival de Magia será clausurado el próximo domingo, con las actuaciones, a las 12.00 y 17.00 horas, de la granadina Inés, colaboradora del programa de magia Nada X Aquí de la cadena televisiva Cuatro.
Los ilusionistas gallegos desconocían el significado que la palabra mago tiene en La Palma. «Me sorprendió ver en una tintorería un cartel que decía que se limpiaba ropa de mago. Pensé: ¡Qué bien!», comentó, en tono de humor, Cyrille Sinclair.

A TRANQUILIDADE DA ALDEA/ La tranquilidad de la aldea







Mi padre siempre habla de la "tranquilidad de la aldea". Esos tópicos de siempre. "El tiempo no se tiene en cuenta" "no se siente ruido", "no pasa nada"
Me acuerdo cuando fui con María Rosa a un velatorio. Había muerto Pepe da Xata y la abuela nos mando ir a dar el pésame a la viuda. Fui contenta, porque tambien iban con nosotras Lola do Antoniño, Xosefiña do Alén y Celeste do Mouriño.
Era una noche de luna llena. Parecía de día. Lola do Antoniño dijo: "Yo ya sabía que iba a morir", "estaban los pàjaros de la muerte delante de la casa, lo mismo que estaban cuando se murió mi tía"
¿Los pájaros de la muerte?- Pregunté llena de miedo
Si, cuando alguien va a morir aparecen unos pájaros negros y los perros aullan, y cuando sucede eso, lo mejor es abrir las ventanas para que el alma se marche...
¿El alma se marcha por la ventana? Pregunté
Lola respondió un poco enfadada por mis preguntas. Claro que se marchan por la ventana, ¿Por donde se van a ir? Y lo mejor es abrir y no poner obstaculos. Las cosas son así.
Yo iba pensando. Pues vaya con la tranquilidad de la aldea... La noche que le estuvimos sacando las hojas a las espigas dijeron que había unos bichos "saramajantas" (salamandras), que se te mordían en un tobillo ya te quedabas sin pierna. Xosefiña dijo que el cruce de caminos do Portafurado aparecía la santa compaña en las noches de luna llena.
Yo tenía buen cuidado de llevar siempre zuecos, aunque fuera verano, para que no me mordieran las "saramajantas" y cuando la abuela me mandaba con la leche al San Amaro iba y volvia corriendo para que no me cogieran los de la Santa Compaña. Ahora ya no solo tenía que ver para el suelo, ahora tenía que preocuparme de no encontrar a los pájaros de la muerte...
Al llegar a la Costarela las estrellas empezaron a temblar. Me quedé un rato mirando para el cielo. El espectaculo mas maravilloso que había visto en mi vida estaba sucediendo delante de mis ojos. Las estrellas se movían, parecían los fuegos de Bouzas.
Corre! Dijo Lola, agarrandome de un brazo.
¿Que pasa? Pregunté
Corre y no preguntes que puede caer una y nos aplasta.
Llegamos a la casa del difunto sin respiración. Era una casa muy pobre, una cabaña.
La caja estaba encima de unas sillas en una cocina con el suelo de tierra. Alrededor había unas mujeres todas vestidas de negro con pañuelos en la cabeza. Al vernos una gritó: "Ahhhhhhh era tan bueno"!
Estaban rezando, con rosarios en las manos. Tenían unas copas de aguardiente delante y pasaban el tiempo entre tragos, suspiros y gritos. De vez en cuando, una de ellas, le sacaba las moscas de la cara del difunto con una ramita de olivo.
Al volver me agarré fuerte a la mano de María Rosa y cuando llegamos a casa dijo "bueno, acuestate conmigo"
----------------------------------------------------------------------

Meu pai sempre fala da "tranquilidade da aldea". Eses tópicos de sempre: "O tempo non conta", "non se sinte un ruido", "non pasa nada"






Lémbrome da noite que fun con María Rosa a un velatorio. Morrera Pepe da Xata e a avoa mandounos ir dar o pésame a viuva. Eu fun contenta porque tamén ian connosco Lola do Antoniño, Xosefiña da Alén e Celeste do Mouriño.






Era unha noite de lúa chea, mesmo parecía que era de día. Lola do Antoniño dixo: Eu xa sabía que ía morrer. Estaban os paxaros da morte diante da casa como estaban cando morreu a miña tía.-






¿Os paxaros da morte? Preguntei chea de medo






-Si, dixo. Cando alguén vai morrer aparecen uns paxaros negros e os cans oubean, e cando iso acontece o mellor e abrir as xanelas para que a alma marche






¿A alma marcha pola fiestra? Preguntei






Lola, respostou un pouco cabreada polas miñas preguntas. Claro que as ánimas marchan polas fiestras, ¿por onde van marchar enton? E o mellor e abrir todo e non poñer atrancos, iso é así.






Eu estaba a matinar. Pois vaia coa tranquilidade da aldea....A noite que estivemos a sacar as follas as espigas dixeron que había uns bechos "saramajantas" que si un che trababan nun nocelo xa quedabas sen perna. Xosefiña dixo que no cruce de camiños do Portafurado aparecía a Santa Compaña nas noites de lúa chea.






Eu tiña bo cuidado de levar zocos aínda que fora verán para que non me trabaran as saramajantas e cando a avoa me mandaba ao San Amaro co leite ía e voltaba correndo para que non me colleran os da Santa Compaña. Agora xa non so tiña que mirar para o chan, agora tiña que procurar non atopar os paxaros de morte....






Ao chegar a Costarela as estrelas comezaron a tremer. Fiquei un momento mirando para o ceo. O espectaculo más fermoso que mirara na miña vida estaba acontecendo diante dos meus ollos. As estrelas movíanse, mesmo parecían os fogos de Bouzas...






Corre, dixo Lola agarrandome dun brazo. ¿Que pasa? preguntei






Corre e non preguntes, que pode caer unha e aplastanos






Chegamos a casa do difunto sen folgos. A casa era moi pobre, unha choupana. O cadaleito estaba enriba dunhas cadeiras na cociña con chan de terra. O redor estaban unhas mulleres vestidas completamente de negro con pano na cabeza. O mirarnos unha berrou. "Ahhhhh era tan bo".






Estaban a rezar cos rosarios nas mans, tiñan unhas copas de augardente diante e pasaban o tempo entre grolos, suspiros e berros. De vez en vez, unha delas sacaballe as moscas da cara do difunto cunha ramiña de oliveira.






Cando voltamos agarreime forte a man de María Rosa e o chegar a casa dixo: "Veña, deitate comigo"

O LORO

Finalizaron las clases y fui a pasar el verano con mis abuelos. Metí el loro en su jaula y lo llevé.

Al llegar a Barciademera mi abuelo creo que estaba más entusiasmado con el loro que conmigo. Me ayudó a colocarlo en la sala y ya no tuve que preocuparme más por el animal. El abuelo le llevaba uvas, manzanas, maiz y el loro le llamaba Papáaaaaaaaaa, papaaaaaaaaaaaa tan pronto lo veía. Hablaban y hablaban y el abuelo creo que se llegó a convencer que el loro lo entendía.

Por las tardes yo iba a jugar a la plaza y un día llevé el loro. No se si fue para que el animal tomara el sol o para que los demás niños sintieran envidia de mi. Cogí un paraguas y lo meti en las varillas y cuando llegué al San Amaro lo dejé en el palco de la música. Todos los niños diciendole cosas al loro y el loro repitiendo lo que ya sabía....papáaaaaaa, loritoooo, lorito borrachooooo. El encanto duró media hora y todos volvimos a nuestras cosas, los niños a jugar al futbol y las niñas leíamos cuentos con Angeles que estaba en una camilla al sol. No sabiamos bien lo que le pasaba pero no podía andar.

De repente apareció corriendo, colorado como un tomate, Jose Maria do Caxil: Socorro, socorroooo, gritaba- José dos Folgos esta matando a María da costureira.

Todos nos quedamos mirando...

Los hombres que estaban jugando a las cartas delante de la taberna de Secundina empezaron a reirse. El niño, con la cara a punto de estallar, seguía gritando.

-El cura, D. Eduardo, que estaba hablando con el maestro en la plaza, lo cogió por un brazo y dijo: Calla niño, no pasa nada. Que si, Sr. cura, que lo vi con mis propios ojos, que José dos Folgos está encima de María da Costureira y le está pegando. Que están alli, debajo de la viña.

Todos se morían de la risa como tontos. Nosotros no entendiamos nada. Un hombre estaba matando una mujer y .......¿ellos se reian?

Estabamos enfadadísimos, llenos de ira -¿Quien podía entender a los mayores?

En ese momento estalló un cohete y el loro, que ya habíamos olvidado, pasó volando por encima de nuestras cabezas.

Cuando llegué a casa mi abuelo solo preguntó ¿Has perdido el lorito?

No me habló durante unos días y en casa hubo un disgusto como si se hubiese muerto alguien de la familia.

Pasaron los días y cuando el loro ya estaba olvidado, apareció por casa Joaquina do Xanelas. Joaquina era prima de mi abuelo y madrina de mi padre. Como Joaquina y mi abuela eran comadres se trataban con mucho respeto.

Estaban las dos hablando en el patio, mientras Joaquina acababa de limpiar un pollo que mi abuela acababa de matar.

A mi abuela le gustaba que ella rematara esos trabajos porque Joaquina ponia unas gafas en la punta de la nariz y no quedaba ni una pluma, por muy pequeña que fuera.

Sra Adelaida dijo- ¿sabe que mañana empieza una novena por las almas de los difuntos?- Dijo

Ah si?- A mi abuela le importaba muy poco las cosas de iglesia, ella nunca iba.

Si, continuó la Sra Joaquina - ¿No se ha enterado usted que hay almas penando? Se escuchan en la carballeira. Tienen que ser almas de niños porque se pasan toda la noche gritando, papá, papaaaaaaaaaa.

Sali corriendo a buscar a Anita do Canelas. Era mayor, tenía por lo menos 20 años. Tan pronto abrí la boca, cogió una escalera y nos fuimos a la Carballeira.

El loro cuando nos vio hizo una fiesta. Lo cogimos, lo metimos en la jaula y allí se quedó el resto del verano.

LA NOVENA FUE MILAGROSA, SOLO FUE EMPEZAR Y LAS ALMAS DE LOS DIFUNTOS DESAPARECIERON.


----------------------------------------------------------------------------------------




Remataron as clases e fun pasar o verán con meus avos. Metín o loro na súa gaiola e leveino





O chegar a Barciademera meu avó creo que estaba máis entusiasmado co loro que comigo. Axudoume a colocalo no sobrado e xa non tiven que preocuparme máis polo animal. O avó levaballe uvas, mazás, millo e o loro chámaballe PAPAAAAAA, PAPAAA tan pronto o miraba. falaban e falaban e creo que o avó chegouse a convencer que o loro o entendía.





Polas tardes eu ía xogar á praza e un día levei o loro. Non sei si foi para que o animal tomase o sol ou para que os rapaces sentiran envexa. Collin un paraugas metinno nas baleas e cando cheguei ao San Amaro deixeino no palco da música. Tódolos rapaces a dicirlle cousas e o loro repetindo o que xa sabía.... papáaaaaa, lorito, loritoooooo borrachoooo. A ledicia durou media hora e todos voltamos a nosas cousas. Os rapaces a xogar ao futbol e as nenas liamos contos con Anxos que estaba nunha camiña ao sol. Non sabíamos ben que lle pasaba, pero non podía andar.





De repente apareceu correndo, colorando coma un tomate, José María do Caxil: Acudideeeee, acudideeeeeeee, berraba, - Xosé dos Folgos está a matar a María da costureira





Todos quedamos a mirar...





Os homes que estaban a xogar ás cartas nas mesas diante da taberna de Secundina comezaron a rir. O rapaz coa cara a punto de estoupar seguía berrando. O Señor abade, Don Eduardo que estaba falando co maestro na praza, colleuno por un brazo e dixo: Calla niño, no pasa nada. Que si Sr abade que eu o vin cos meus olliños, o señor Xosé está enriba da María da costureira e está a bater nela. Que están alí, debaixo da viña.





Todos rían coma parvos. Non podiamos entender nada... un home estaba matando unha muller e rían?





Estabamos alporizados cheos de carraxe ¿Quen pode entender aos maiores?





Nese intre estoupou un foguete e o loro que xa todos esqueceramos saiu voando por riba das nosas cabezas.





Cando cheguei á casa o meu avó so preguntou ¿Perdeches o loriño?





Non me falou durante uns días e na casa houbo un disgusto coma si morrera alguén da familia.





Pasaron os días e cando o loro xa estaba esquecido, veu pola casa Xaquina do Xanelas. Era prima do meu avó e madriña do meu pai. Como a miña avoa e ela eran comadres tratabanse con moito respecto.





Estaban as dúas a falar no patín, mentras Xoaquina acababa de limpar un polo que a miña avoa acababa de matar.





A miña avoa gustaballe que ela rematara o traballo porque poñia uns lentes na punta do nariz e non quedaba nin unha pluma por moi pequena que fora.





Señora Adelaida ¿Sabe que mañá comenza unha novena polas almas dos difuntos?- dixo





Ah, si? A miña avoa importabanlle pouco as cousas de Igrexa, ela nunca ía





Si, continuou a Sra Xoaquina. ¿Non sabe que hai almas soltas? Escoitanse na carballeira. Teñen que ser almiñas de rapaces porque pasan toda a noite dicindo: Papá, papaaaaaa





Saín correndo a buscar a Anita do Canelas. Xa era grande, tiña polo menos 20 anos. Tan pronto abrin a boca, colleu unha escaleira o fomos a carballeira.





O loro asi que nos mirou fixo unha festa. Collemolo e xa ficou na súa gaiola o resto de verán.





A NOVENA FOI MILAGROSA, SO FOI COMENZAR E AS ALMIÑAS DOS DIFUNTOS DESAPARECERON




-------------------

sábado, 23 de febrero de 2008

BLOGS


BLOGS QUE ESTAN EMPEZANDO







PAXINAS PARA VER

http://www.sinatura.com


www.magiaalacarta.com


www.martinilusionista.com

PAXINAS PARA VER

CENA CON LOS REYES

Palacio Real.Cena de celebración del cumpleaños de S.M. El Rey. Asisten a la cena personalidades de la realeza, política.... En esto que los invitados se sientan a la mesa. Deslumbrados por el lujo de la mesa, Sonsoles (la mujer de Zapatero) le dice a su marido: - Ay Jose Luis, mira qué cubiertos más monos. De Oro puro con brillantes y esmeraldas incrustados. Anda porfa, cógeme uno de recuerdo!! Yo tengo que tener uno de esos para casa... - Pero Sonsoles, por favor... - Ni por favor ni leches!!! Tu me coges un cubierto ahora mismo... - Bueno, bueno, no te pongas así. Así que el presidente disimuladamente, coge un cuchillo y se loguarda en la chaqueta.... Justo en frente del Matrimonio Zapatero, se encontraban Carod Rovira y su esposa, que vieron la faena. Ella le dice a su marido: - Anda Josep Lluis, cariño, cógeme tu uno a mí. - Pero por el amor de Deu, ¿cómo voy a hacer eso? - Que yo quiero uno, si la Sonsoles va a tener uno yo también. Y no me discutas... - Bueno, lo que tu digas. Así que con el mismo disimulo que zapatero, Carod Rovira se dispone a coger el cuchillo pero su mano tonta en la que tiene el tembleque le traiciona, con la mala suerte que el cuchillo golpea varias veces una copa...clin, clin, clin, clin, clin.... Se hace un silencio, y sonrojadosin saber qué hacer, se levanta y para salir del paso alza la copa y dice: - Brindemos por su Majestad el Rey Don Juan Carlos, por que cumpla muchos más. ¡¡¡Felicidades Majestad!!! Todos brindan, y Rovira, se sienta aliviado. - De verdad, Josep Lluis, que torpe eres. Pero yo no me quedo sin mi cuchillo, así que ya lo estás cogiendo. - Pero cariño, ya ves que no puedo. Déjalo estar. - Que no, que no y que no... Que la Sonsoles tiene su cuchillo y yo también quiero uno. - Ufff, de verdad, que mira que te pones pesadita...pero en fin, la verdad es que el cubierto es valioso. Así que de nuevo se dispone a coger el cuchillo, pero nuevamente su mano le traiciona y vuelve a golpear la copa...Clin, clin, clin, clin, clin ..... Una vez más, se hace un silencio sepulcral, por lo que Carod Rovira - Un brindis por su Majestad la Reina Doña Sofia. Por ser tan buena anfitriona y estar tan guapa. ¡¡¡Sofía, guapa!!! Todosbrindan y el se siente de nuevo aliviado. - Eres un inútil!!! No eres capaz de coger para mí un miserable cuchillo. - Pero es que .... - Ni es que ni nada!!! Quiero mi cuchillo y lo quiero ahora. - Pero no puede ser, ya ves que mi temblorosa mano no me lo permite.... -¿Que no te lo permite? Pues ya te lo puede ir permitiendo, porque cómo no me consigas el cuchillo ahora mismo, te monto el espectáculo aquí delante de todo el mundo. - Pero no seas así... - Ni así ni nada. Ya me lo puedes ir cogiendo. Y como metas la pata,suelto delante de todo el mundo que me divorcio de ti. Así que Josep Lluis, ante la furia de su mujer, decide volver a intenta coger de nuevo el cuchillo, pero ..clin, clin, clin, clin, clin... Silencio total, sudores fríos recorren su frente. Se pone en pie y viendo la cara de furia de su mujer dice: - Permítanme que les haga un truco de magia. ¿Ven este cuchillo que Tengo en mi mano? Pues lo voy a hacer desaparecer. - Lo introduzco en mi chaqueta, doy unos pases mágicos y flus, flis, flas y... ¡¡¡¡¡¡¡ Zapatero, mírate la chaqueta!!!!!!

PEACE AND LOVE

COSAS CURIOSAS QUE HAN SUCEDIDO DE VERDAD

Hace años jugó el Zaragoza en la Romareda un partido de copa contra el Manchester. Había mucha polícia en el campo porque todos temían a la hinchada británica.

Marcó el Zaragoza y los bárbaros empezaron una batalla campal y de repente los seguidores del equipo maño empezaron a gritar "PISALO" "PISALO". El público quedó asombrado cuando vieron que los Britanicos dejaron de pelear y se pusieron a cantar el PISALO, PISALO

Al día siguiente toda la prensa inglesa publicó en todas las portadas de los periódicos el asombro que les había causado viendo a todo un estadio de Futbol cantando

peace and love

MONICA

AFORTUNADA


Pero que tiempo!!!!!!!!!!!! Los aguacates de la terraza se cimbrean y por mas que lo intento no consigo ver el mar........

Digo lo de afortunada porque no tengo tiempo para aburrirme. Tengo a Juan y a mis amigos.

Ayer casi arde la casa de mi padre. Los contadores se incendiaron. A mi me avisaron cuando ya se habían marchado los bomberos. Llamé a los Calo, mis amigos uruguayos, que lo mismo te arreglan un tejado que te ponen una lampara. A las diez de la mañana ya estaban intentando arreglar los desperfectos.... entonces ¿cual es el problema? JUAN, ja ja

Juan hizo ingeniería, allá por el siglo XVIII y tiene metido en el COCO que si eres INGENIERO lo eres para todo. Ha ido a supervisar. Ya pasa de la una, he llamado a mi hija y me ha dicho que ya estaría arreglada la avería si Juan no hubiera ido a comprar los cables. Ya se ha gastado más de cien euros y los que ha llevado no valen....Mis queridos amigos LOS CALO, Noides y Alejandro, unos pobres chicos que habrán envejecido esta mañana mas que en diez años........

Mientras no me he aburrido noooooo. Me ha llamado mi amiga Mónica. La conoci en Marbella. Es una chica muy despierta, de esas que matan una y cuentan diez. Tiene treinta y tantos y ya ha tenido negocios en varios sitios, entre otros en Vigo.

Cuando se fue de Vigo se quedó aqui su novio. Me contó que dejó una chica para que limpiara el piso y que de paso oliera las sábanas todos los días y le comunicara si algún día olian a mujer. Este novio fue su primer desengaño amoroso LE PUSO LOS CUERNOS, claro.

Ahora esta guapísima. Se ha hecho el botox, la lipo, spa en la "buchinguer" y se ha puesto extensiones. Se come el mundo. Tengo yo "MIS DOCUMENTOS" lleno de hombres, perdon, quiero decir de fotos de hombres que la pretenden.

Yo tengo un montón de amiguitos en la red (perdón por la inmodestia) y un día se me ocurrió....

Pensé, pues mira Carlos es inteligente, hombre de mundo, habla cinco idiomas, una persona culta, simpatico.... vale PUES LOS PRESENTO.

Eso ya fue hace unos cuatro años. Tenían una relación ON LINE y todo iba bien.... pero un día de este pasado diciembre Mónica me llama por telefono:

-Oye nena que voy a coger un tren y me presento en casa de Carlos, que ya estoy harta de esta relación "sin calor"

Dicho y hecho. Los dos hablaron conmigo y se les notaba alegres

Y de la noche a la mañana TODO SE ACABO.

Hoy me ha vuelto a llamar

- Que me odia nena, ME ODIA SIN RAZON ¿Sabes por que? Porque cuando estaba en su casa me llamó una amiga y el escuchó- SI ME LO TIRE....y ahora me dice que se siente utilizado.......

No te jode!!!!!! se siente utilizado..... A ver ¿Que culpa tengo yo de que sea un tio fácil?

Ahhhhhh- prosigue- Pero yo te llamaba por otra cosa......

CREO QUE TENGO NOVIO

-(yo soy capaz de entender todo. En mis tiempos tenías o no tenías, ahora puedes "creer")

Ah si? Pregunté curiosa

Siiiiiiiii, ¿Te acuerdas del viaje que hice este mes a Irlanda? Pues fui a casa de una amiga y alli vi a un chico, alto, fuerte, de esos de 1,92 y cien kilos que son los que me gustan. Guapíiiiiiiiiiisimo. Bueno, eso creo, ya no recuerdo su cara, pero en su momento me impresionó. Pues ¿Sabes? Se olvidó un jersey alli y llamó a mi amiga para que yo se lo trajera a Madrid.

Me ha llamado tia, para invitarme a cenar con la excusa de la devolución del polo.

Mi amiga me ha dicho que no hable de otros hombres, que no piense ni por un momento que soy un putón ......

-En ese punto, de la carcajada casi doy con los dientes en el suelo

Que siiiii, dijo, que si me pongo puedo parecer una monja de la caridad, que el otro día me llamó para preguntarme que hacía el domingo. Yo había quedado con un italiano, pero puse voz de boba y le dije que había quedado con una amiga para ir al cine.......

¿Y ya es casi novio?- pregunte

Que si nena, QUE ES INGENIERO, GRANDOTE, SERIO, CON ASPECTO INOCENTE........ JUSTO LO QUE ME GUSTA A MI



ja ja, no me quedan palabras..........

ENVEJECER

Dos ancianos, hablando sobre el envejecimiento, y uno le dice al otro: - La peor parte se la llevan nuestras mujeres, y además ellas se niegan a admitir que envejecen y tratan siempre de esconder sus achaques. -Tienes mucha razón, pero he encontrado un buen truco para hacerles ver sus discapacidades a través de un sencillo juego: Así, si quieres saber si tu mujer empieza a quedarse sorda, colócate a 10 metros de ella y hazle una pregunta. Después, cuando veas que no te responde, acércate a 5 metros. Después a 2 metros, y después a 1 metro. Y entonces no le quedará mas remedio que darse cuenta que está sorda. El anciano encuentra que la idea es muy buena y cuando vuelve a casa se coloca a 10 metros de su mujer y le pregunta con voz fuerte: -Cariño, ¿que hay de cena? No recibe respuesta. Entonces se acerca a 5 metros y le pregunta de nuevo: -Cariño, ¿que hay de cena? No recibe respuesta, por lo que se acerca a 2 metros y le pregunta: -Cariño, ¿que hay de cena? No recibe respuesta. El tipo totalmente asombrado, se aproxima a 1 metro y grita: -Cariño, ¿que hay de cena? Su mujer se gira y le dice, con cara de exasperación: TE LO DIGO POR CUARTA VEZ,- - ¡¡¡POLLO CON PATATAS FRITAS!!!

CELOS POLITICOS


ESTE SANTI É COMA UN "PULPO" E O ALCALDE CELASE

MENSAXE ENVIADO POR E-MAIL

Murió Sentido Común

Hoy lloramos la muerte de un querido amigo, Sentido Común, que ha estado entre nosotros durante muchos años. Nadie sabe a ciencia cierta cuántos años tenía, puesto que los datos sobre su nacimiento hace mucho que se han perdido en los vericuetos de la burocracia.
Será recordado por haber sabido cultivar lecciones tan valiosas como que "hay que trabajar para poder tener un techo propio sobre la cabeza", "que se necesita leer todos los días un poco", "saber por qué los pájaros que madrugan consiguen lombrices", y también por reconocer la validez de frases tales como "la vida no siempre es justa", y "tal vez haya sido yo el culpable".
Sentido Común vivió bajo simples y eficaces consignas ("no gastes más de lo que`ganas")
y estrategias parentales confiables ("los adultos, no los niños, están a cargo").
Su salud comenzó a deteriorarse rápidamente cuando se aplicaron reglas bien intencionadas pero ineficaces: informes respecto de un niño de seis años acusado de abuso sexual por haber dado un beso a una compañera de clase; adolescentes que debieron irse a otro colegio por haber denunciado a un compañero distribuidor de droga, y una maestra despedida por reprender a un alumno indisciplinado, sólo hicieron que empeorara su condición.

Sentido Común perdió terreno cuando los padres atacaron a los maestros sólo por hacer el trabajo en el que ellos fracasaron: disciplinar a sus ingobernables hijos.

Declinó aún más cuando las escuelas debieron requerir un permiso de los padres para administrar una aspirina, poner protector solar o colocar una curita a un alumno -aunque eso sí, no podían informar a los padres si una alumna estaba embarazada y quería abortar.

Sentido Común perdió el deseo de vivir cuando los Diez Mandamientos se convirtieron en material risible, algunas iglesias en negocios y los criminales empezaron a recibir mejor trato que sus víctimas.

Para Sentido Común fue un duro golpe que uno ya no pueda defenderse de un ladrón en su propia casa, pero que el ladrón pueda demandarnos por agresión; y que si un policía mata a un ladrón, incluso si éste estaba armado, sea inmediatamente investigado por exceso de defensa, cuando no acusado de gatillo fácil.

La muerte de Sentido Común fue precedida por la de sus padres, Verdad y Confianza, la de su esposa Discreción, la de su hija Responsabilidad y la de su hijo Raciocinio.

Lo sobreviven sus tres hermanastros: Conozco Mis Derechos, Otro Tiene la Culpa, y Soy Una Víctima de la Sociedad.

O PAZO EL PAZO




El pazo de mis abuelos, bueno, no era un pazo, pero estaba en un sitio que se llamaba así y como tal era conocido.

Me acuerdo con alegría del bullicio de aquella casa que ahora me suena como algo irreal, cosas que ya nos parecen de películas del oeste.

La abuela se levantaba muy temprano, llamaba a María Rosa, la criada, que ya era como alguien de la familia. Yo me revolvía entre aquellas sábanas de lino aspero tejido en las interminables tardes de invierno...."pitas, pitas, pitas", llamaba la abuela y se escuchaba el ruido de los granos de maiz al caer en el suelo. María Rosa abría la puerta del gallinero y yo tenía que meter la cabeza debajo de la almohada porque el ruido ya se hacía insoportable.




Despues seguían las tareas de la cocina, encender el fuego en la lareira, poner la comida para el cerdo, coger el balde para ordeñar las vacas...yo seguía los pasos de aquellas dos mujeres en sus tareas cotidianas y poco a poco me volvía a quedar dormida.

Venga! Levantate que es hora de ir a la escuela!

- Abri los ojos. La lluvia repicaba en los cristales de las ventanas-

-Abuela, hace mucho frío, no quiero ir a la escuela

De nada valían las disculpas de todos los días, pero no por eso iba a dejar de intentarlo...

Al pasar por la sala, para ir a la cocina siempre estaba el abuelo afeitandose. Era hermoso como un Dios!

Despues de afeitarse decía: Nena agarra aqui! Yo cogía la punta de la faja roja y el daba vueltas hasta que le quedaba ajustada a la cintura encima de los pantalones de pana.

El abuelo habló con Doña Josefa, la maestra para que la cartera de cuero que me había mandado mi padre quedara en la escuela. El consideraba que era muy pesada para una niña tan pequeña.

Cuando yo me sentaba, siempre echaba un vistazo al rincón donde estaba colgada mi cartera.

Doña Josefa, la maestra, tenía una hija, la "nena". Era mi amiga. La escuela estaba al lado del pazo y ella siempre venía a jugar conmigo.

-No quiero la leche!

Siempre teníamos que aguantar a aquella consentida. La madre intentando darle el desayuno y todos en la clase mirando.

Quiero las estampillas!!! Gritó.

En aquel momento la sangre se me paralizó en el cuerpo

Doña Josefa miró para mi, fue a buscar la cartera y de repente todos mis tesoros estaban delante de la cara de la nena: Tom y Jerry, Blanca Nieves, el pato Donald.....

La rabia casi no me dejaba respirar... escuchaba a las mayores de la clase...Xosefa, Joaquiniña de Vicente...."si me hiciera eso a mi le soplaba la cara"...

Llegué a casa tan furiosa que mi abuela me preguntó si estaba bien. No pude comer solo estaba pensando en la venganza.

Por la tarde me acerqué al muro del pomar y con la voz más dulce que pude grité: Nenaaaaaa

Ella asomó la nariz por la puerta. ¿Que quieres? Preguntó

¿No vienes a jugar? Pregunté con cara inocente

No, que me pegas, respondió desconfiada

Yoooooooo? ¿Pegarte yo?y ¿por que te iba a pegar yo? Dije sorprendida

Al final, las ganas de jugar pudieron con su desconfianza y yo la vi subir por el camino.

La esperé debajo del nogal y cuando la tuve cerca le di semejante torta que su cara parecía una cereza.´ Salté de la alegría y casi me muero de risa hasta que la realidad vino de repente a mi cabeza.............¿Como volvía a la escuela?

Por la noche la abuela estaba muy preocupada. Hablaba con el abuelo: "esta niña no está bien, no comió, no quiere cenar"....

Yo estaba pensando, tenía que pensar rápido...¿Ponerme enferma?....Aun me acordaba de las friegas de aguardiente, el aceite de ricino, el agua de carabaña, cuando me puse enferma porque el tio Domingos le dio una galleta más a la prima Teresita que a mi. NO! Lo mejor era sufrir pero con dignidad....que el palo de Doña Josefa diera en mis manos y en mis rodillas!

Cuando llegué a la escuela, los niños me formaron dos filas. Pasé por el medio como un torero haciendo el paseillo. Unos se reían y otros reflejaban en sus caras el miedo que estaban sintiendo por mi ¿ES que las noticias van por el aire? Yo no podía entender como todo Dios sabía lo que había ocurrido..

Entré y me senté en mi mesa, un pupitre viejo con un tintero en un agujero. Doña Josefa me vió desde lo alto de su tarima, a su lado la nena con cara de conejo, pedía justicia con la mirada. De la boca de Doña Josefa surgió una pequeña sonrisa, y poco a poco la cantinela de todos los días....

España limita al norte con el Mar Cantabrico y los Montes Pirineos que la separan de Francia....Yo aún no sabía escribir, pero juro que jamás tuve que estudiar los límites, ni los ríos, ni las provincias de España...aquella musiquilla quedó grabada en mi cabeza para siempre.




-----------------------------------





O pazo do meus avós, bueno non era un pazo, pero estaba nun lugar que se chamaba así e coma tal era coñecido.

Lémbro con ledicia o bule bule daquela casa que agora soa coma algo irreal, cousas que xa nos parecen películas do Oeste.



A avóa erguíase moi cedo, chámaba a María Rosa, a criada, que era como alguén da familia. Eu rebulía entre aquelas sabas de liño aspero tecido nas interminables tardes de inverno.....pitas, pitas, pitas chámaba a avoa e se escoitaba o ruido dos grans de millo o caer o chan. María Rosa abría a porta do galiñeiro e eu tiña que meter a cabeza debaixo da almofada porque o ruido xa se facía insoportable.




Despois seguían as tarefas na cociña, prender o lume na lareira, poñer a comida para o porco, coller o balde para ir monxer as vacas.........eu seguía os pasos das dúas mulleres naquelas tarefas cotiáns e pouco a pouco volvía quedar durmida.



-Veña, érguete que xa é hora da escola!



Abrín os ollos, a chuvia repinicaba nos cristais das fiestras



- Avoa, vai moito frío, non quero ir a escola



De nada valían as desculpas de tódolos días pero non por iso ía deixar de intentalo



O pasar polo sobrado cara a cociña sempre estaba o avó afeitandose. Era fermoso coma un Deus!
Despois de afeitarse dicía- Nena agarra aqui! Eu collía unha punta da faixa vermella e el daba voltas. A faixa ficaba axustada no seu van, enriba dos pantalóns de pana.



O avó falou con Dona Xosefa a mestra para que a carteira de coiro que me mandara meu pai quedara na escola. El consideraba que era moi pesada para unha rapaza tan pequena.



O sentar, eu sempre botaba unha ollada a carteira que estaba colgada nun recuncho da clase.



Dona Xosefa, a mestra, tiña unha filla "a nena". Era miña amiga. O pazo estaba ó carón da escola e tódolos días viña a xogar conmigo.



-Non quero a leite!



Sempre tiñamos que aturar a aquela consentida. A nai intentando darlle o almorzo y todos na clase mirando



-Tes que comer nena suplicaba a nai



-Quero as estampiñas! berrou



Naquel intre o meu sangue paralizouseme no corpo



-Dona Xosefa mirou para min, foi busca-la carteira e de repente tódolos meus tesouros estaban diante da cara da nena: Tom e Jerri, Blanca Neves, O pato Donald..........



A carraxe casi non me deixaba respirar....Escoitaba a Xosefa, a Xoaquinilla de Vicente, as maiores da clase "Se me o fixeran a min estoupaballe a cara".........



Cheguei a casa tan furiosa que a miña avoa preguntoume se estaba ben. Non poiden comer so estaba a matinar na vinganza.



Pola tarde achegueime o muro do pomar coa voz máis doce que puiden berrei: Nenaaaaaaaa
Ela asomou o nariz pola porta: ¿Que queres? Preguntou



-Non ves xogar preguntei con cara inocente



-Non, que me bates- respostou desconfiada



Euu? baterche eu? E porque che ía bater? dixen moi sorprendida



O fin, as ganas de xogar poideron coa desconfianza e mireina subir polo camiño...



Espereina debaixo da nogueira e cuando a tiven a man deille tal labazada que a cara semellaba unha cereixa. Saltei con ledicia e casi morro da risa até que a realidade veu de súpeto os meus miolos.......¿Como voltaba a escola?



A noite a avoa estaba moi preocupada. Falaba co avó: "esta rapaza non está ben, non xantou nada, non quere cear........."



Eu estaba a pensar, tiña que pensar axiña....Poñerse mala.........aínda me lembraba das últimas fretas con augaardente, o aceite de ricino, a auga de carabaña cando me puxen mala porque o tío Domingos deulle unha galleta máis a miña curmán Teresita ca min.... Non! Mellor era sufrir pero con dignidade..... que o bimbio de Dona Xosefa bateran nas miñas mans e nos meus xeonllos!



O chegar a escola todolos rapaces estaban formando dúas filas. Pasei polo medio coma un toureiro facendo o paseillo. Levantei a cabeza. Uns rían e outros reflexaban o medo que estaban a ter por min. ¿E que as novas van polo ar? Non podía entender como todo Deus sabía o que pasara......



Entrei e senteime na miña mesa, un pupitre vello cun tinteiro nun buraco. Dona Xosefa ollou para min dende o alto da súa tarima, a filla ó seu carón demandaba xusticia coa mirada. Da boca da mestra asomou un pequeno sorriso e o pouco a mesma cantinela de todolos días...........España limita al norte con el Mar Cantabrico y los montes Pirineos que la separan de Francia...........Eu aínda non sabía escribir pero xuro que nunca tiven que estudia-los límites, montes, rios nin provincias de España, a músiquiña quedou grabada na miña cabeza para sempre.

casco vello


A FEIRA DUN MUNDO PERDIDO E VULNERADO

05.12.2007 Un confía que non se engadan novos atentados na listaxe do terrorismo urbanístico
POR FRAN P. LORENZOO relato dos feitos, para un vigués como o que asina, é mesmo aborrecedor. Tanta reiteración, en verdade, magoa. A historia é a de sempre pero en boca de novos narradores. Idéntico afán destrutivo, idéntico desprezo.Moitos dos que len coñecerán, en Vigo, o miradoiro da Pedra, ou o que fica del. Desde alí, sen necesidade de albiscar entre edificios ou construcións desconsideradas, podía o cidadán de outrora contemplar unha vista cabal da ría, desde o Monte da Guía e Guixar até as Illas Cíes, o Morrazo en fronte. En primeiro termo, a Estación Marítima, porta do alén, e os pavillóns de empacamento do porto. Dese ese miradoiro da Pedra, sede do antigo mercado ao aire libre, sentíase o latexo do mar, o tránsito dos barcos e os trasatlánticos revertendo, coa súa grandiosidade a pé de peirao, a escala enteira da cidade. Levo a C. e Ch. a ese lugar que é, doutra banda, a encostada extensión do torreiro da Colexiata, a parroquia de Santa María –xunto á de Santiago unha das entidades fundacionais do vello Vigo–. Desde ese alto no que nos achamos foi quizais desde onde Martin Codax ollou as ondas do mar de Vigo bater contra unhas laxes naquel tempo ben máis próximas, arredadas hoxe polo efecto dos sucesivos recheos. Tamén alí, no Mosquito, abrollan, entre bruños e viño branco, as imaxes en branco e negro de Cunqueiro, Lugrís, Blanco Amor ou Torrente Ballester, chamados polas excelencias gastronómicas dun mítico restaurante, epicentro daquela maneira viguesa e esquecida de percorrer as tascas á procura do bo viño do Condado e do marisco da ría, especie hoxe case extinta. Nesa praciña ergueita sobre a area, nesa aira da Pedra desde onde contemplar o solpor e aventurar a chegada dun trebón pola banda do Paralaia ou da Madalena, nos altos de Cangas, coutando o horizonte, érguese desde hai uns meses un macrocentro comercial que, paradoxalmente, fai parte daquel importante proxecto urbanístico que alguén deu en chamar Abrir Vigo al mar.O impacto visual é semellante ao de chantar un muro no paseo da Ferradura, en Santiago, ocultando dous terzos da fachada do Obradoiro. Semellante falcatruada é o que vén de acontecer en Vigo, unha urbe tan afeita a esa épica da destrución que apenas levanta a voz cando se sente danada, ferida ou humillada... Encaixa o golpe, recoloca a mandíbula e volve ao cuadrilátero.Por riba A., coa que comparto a condición de escravo liberto das catro letras da nosa cidade, acaba de confirmarme que coroando tal desfeita os vigueses desmemoriados poderemos, desde agora, admirar un inmenso letreiro, non sei se luminoso, de Mediamarkt, o establecemento comercial que puxo esta pica no flandres da desidia municipal.Outras veces téñoo dito aquí mesmo: os vigueses xa temos renunciado á nostalxia do perdido para poder sobrevivir. Non hai outra maneira. Pero un sempre confía que os excesos conclúan, que as desfeitas teñan reparación e que non se vaian engadindo novos atentados á negra listaxe do terrorismo urbanístico, como o da dársena da Estación Maríma.De ser así, de seguir así, o Vigo que eu quero, no que até o de agora era quen de me recoñecer, será só unha proxección, unha miraxe, a expresión poética dun sentimento... E cando cruce Rande no coche, esa emoción, ese arrepío que aínda hoxe me vén, será unicamente a alegría dun cativo que asiste a un teatriño de sombras, unha festa da irrealidade, a enorme feira dun mundo, o meu, perdido e vulnerado.franpl@galicia-hoxe.com