miércoles, 30 de abril de 2014

UN REGALO EXCLUSIVO POR POCO DINERO







Todas las  piezas son pintadas a mano

¿quieres hacer un regalo "único" por poco dinero?

Ten en cuenta que todas las piezas que figuran aqui en el blog  YA ESTAN VENDIDAS...serían otras pero siempre  ESTILO HEYJUDDY

Contacto  heyjuddy@hotmail.com

martes, 29 de abril de 2014

Comprensión para los creativos

Sodade

Quem mostra' bo
Ess caminho longe?
Quem mostra' bo
Ess caminho longe?
Ess caminho
Pa Sao Tomé
Sodade sodade
Sodade
Dess nha terra Sao Nicolau
Si bo 'screve' me
'M ta 'screve be
Si bo 'squece me
'M ta 'squece be
Até dia
Qui bo voltà
Sodade sodade
Sodade
Dess nha terra Sao Nicolau



E bate Fado | HeyJuddy

Vamos a cantar... dale a la música


O Sancristán de Coímbra
facía de mil diabluras: BIS
mollaba o pan en aceite,
deixaba os santos a escuras BIS
E bate fado e bate ben,
ti ére-la causa do meu desdén BIS
O mar tamén ten amores,
o mar tamén ten muller. BIS
Está casado coa area,
Dálle bicos cantos quer. BIS
E bate fado........ BIS
Eu quixera ser merliño
e te-lo bico encarnado BIS
para face-lo meu niño
no teu cabelo dourado. BIS
Tirei unha laranxiña
no medio de Portugal BIS
a quen lle foi a batere?
á filla dun xeneral BIS
Miña nai xa non me deixa
levar o leite a Coimbra BIS
porque dicen os rapaces:
ai, que leiteira máis linda! BIS

E bate fado.... BIS






 E bate fado e bate ben, ti ére-la causa do meu desdén! 
Taza e plato de porcelana, pintados a man, inspirados outra vez 
na cantiga do Sacristán de Coimbra:) 
Handpainted mug and plate, inspired again by the Galician song: 

Sacristán de Coimbra:) 

Taza Society | HeyJuddy!

Outra taciña inspirada en Eddie Vedder, na canción Society.
Another cup, inspired by Eddie Vedder, by Society song.
Society, you're a crazy breed I hope you're not lonely
without me Society, crazy indeed I hope you're not
lonely without me...

#taza #heyjuddy #artesania #galicia #vigo #cerámica #pintadoamano
#cup #crafts #handpainted #ceramic #diseño






She lies and says she's in love with him, can't find a better man... 

sábado, 26 de abril de 2014

ARTE EN EL MERCADO DEL CALVARIO



El Mercado de O Calvario cambiará el 17 de mayo el pescado y las hortalizas por fotografías, pintura, cerámica y esculturas. O Mercado da Arte convertirá los bancales de las peixeiras en expositores para que los artistas locales muestren y vendan sus obras. Es una iniciativa pionera en Vigo, que nace con afán de continuidad, y que supone otra vuelta de tuerca a los mercadillos, tan de moda actualmente.

O Mercado da Arte no es un mercadillo más: es una forma original de unir arte y ventas en un espacio atípico, en una calle peatonal en la que además, se organizaran actividades paralelas. El objetivo no es, por tanto, únicamente organizar un mercadillo, sino dinamizar el barrio de O Calvario durante todo el Día das Letras Galegas con música en directo, talleres y muchas otras actividades.

Para reservar espacio o solicitar más información pueden escribirnos a notodeelpescadoestavendido@gmail.com.

jueves, 24 de abril de 2014

Si supieras como te quiero!



 Si supieras como te quiero!

 Por ti surcaría los mares en mi gamela blanca para narrarte  el aspecto de los peces con pinta de vaca y asno que encontró Simbad el marino.

 Te traería un pájaro de los que nacen del nácar.


Gifs Animados de Aves - Imagenes Animadas de AvesPediría al consejo de sabios de Abdalmalek la pomada milagrosa para poder convertir tus preocupaciones en humo, la pócima mágica al derviche y riquezas al mercader de mercaderes. Todo para ti
Despues, montados sobre la alfombra de Aladino, recorreríamos todos los mares y cabalgaríamos a lomos de los arroaces...



“Quienquiera saque esta espada de este yunque, es legítimamente rey de toda Inglaterra.”


 EXCALIBUR, mantente ahí hundida en la roca, no necesitamos reinos, más ay de aquel que intente hacerle daño! 

 Que nos permitan volar...tu sigue soñando, que dicen que los sueños sueños son... pero que pobre el que no sueña...


Escucha, cuando leas esto, ya tendrás capacidad para entender que el hombre ES CAPAZ DE LO MEJOR Y DE LO PEOR


LA CREACIÓN , HAYDN

domingo, 20 de abril de 2014

Aubrey Beardsley






Dibujante e ilustrador británico (Brigton 1872-Menton, 1898), introductor de la corriente modernista en Gran Bretaña a través de la revista  Yellow Book, de la que fue director artístico. Animado por Burne-Jones y Puvis de Chavannes, desdel principio sintetizó en  su obra el espiritu "fin de siecle", enfrentando al utilitarismo victoriano. Sus primeros trabajos fueron para la editorial Dent, más de 500 dibujos de la Mort d´Arthur, colabondo luego como caricacturista en las revistas Pall Mall Bugget y Savoy Magazine. De su producción destacan las ilustraciones para Salomé, de Oscar Wilde, Lisístrata, de Aristófanes, The Rape of the Lock, the Pope, Pierrot of the Minute, de Dawson y Volpone, de Ben Jonson. En el estilo de Beardsley se manifiesta en principio la influencia de los prerrafaelitas; más tarde, la estampa japonesa y el rococó francés inciden directamente en su obra, en la que tambien juega un importante  papel la fantasía.  Los dibujos de Beardsley están caracterizados por el dificil equilibrio que resulta de la justa composición y valoración de las formas, a las que llega con una inventiva cargada de elementos decadentes que se reflejan en la obra armonizando perfectamemte con las manchas de color y las formas estilizadas.

fuente-Pintura moderna

William Morris



La bella Isolda (1858),mejor conocida correctamente como La reina Ginebra, es la única pintura al óleo conservada de William Morris (Tate Gallery).



William Morris- Clay Hill Walthmstow, Inglaterra, 1834-1896-  fue un artesano, impresor, poeta, escritor, activista político, pintor y diseñador británico, fundador del movimiento Arts and Crafts. Arts and Crafts.  Perteneciente a una familia acomodada, en 1848 inició su educación en el Marlborough College y la completó en el Exeter College de la Universidad de Oxford, donde estudió arquitectura, arte y religión. En esta época conoció al crítico John Ruskin, que tendría sobre él una influencia duradera, y a artistas como Damte Gabriel Rossetti, Edward Burne Jones, Ford Madox Brown y Philip Webb. También fue en estos años cuando conoció a Jane Burden, una joven de clase obrera cuyo pelo cobrizo y piel pálida eran considerados por Morris y sus amigos como la máxima expresión de la belleza femenina, por lo que la eligieron como modelo para numerosas obras. Morris y Burden se casaron en 1859.



Morris estuvo estrechamente vinculado a la Hermandad Prerrafaelita, movimiento que rechazaba la producción industrial en las artes decorativas y la arquitectura, y propugnaba un retorno a la artesanía medieval, considerando que los artesanos merecían el rango de artistas.



Tras culminar sus estudios, comenzó a trabajar en 1856 en la firma de arquitectura de G.E. Street. Con Webb construyó la  Red House, que fue su regalo de boda para Jane Burden. En los años siguientes (1857-62) se convirtió en pintor profesional. Con su experiencia en arte y arquitectura fundó, en  1861, junto con Dante Gabriel Rossetti, Burne-Jones, Madox Brown y Philip Webb, Morris, Marshall, Faulkner & Co., una empresa de arquitectura y diseño industrial que él personalmente financiaba. Mediante esta empresa, Morris creó un "revival" cultural en la Inglaterra victoriana que se basaba en las artes y los oficios de la época medieval como paradigma de la primacía del ser humano sobre la máquina y a la vez de un trabajo hecho atendiendo a las más altas cotas de expresión artística.



Este movimiento atrajo a gente de todo el mundo y en  1875  la compañía pasa a llamarse Morris and Co., con Morris como único propietario. Durante gran parte de su vida, Morris se preocupó intensamente en preservar las artes y oficios medievales abominando de las modernas formas de producción en masa. En 1883     fundó la Federación Socialdemócrata y más tarde organizó la Liga Socialista.



William Morris fundó en 1891    Kelmscott Press donde produjo trabajos originales (The Story of Sigurd the Volsung, The fall of the Nibelungs, etc), así como reimpresiones de los clásicos, siendo su obra más conocida la edición de los Cuentos de Canterbury, de Chaucer, ilustrada por Burne-Jones e impresa en Kelmscott Press en 1896. Morris estudió al detalle el arte del período medieval y por ello no es sorprendente que sus famosas iniciales y bordes de los libros que editaba se basaran en los trabajos de Peter Löslein y Bernhard Maler  que trabajaron para el impresor y diseñador de tipos de  Augsburgo Warhard Ratdolt    (1474-84).



El movimiento de artes y oficios pretendía volver a la manufactura artesanal contrastada con la producción industrial de la época y así hacer llegar la cultura a las áreas menos pudientes de la sociedad. Lo que se le reprochó fue que los productos llegaron a ser tan complejos en su fabricación que solo las clases altas pudieron adquirir los ejemplares.



William Morris tuvo, sin lugar a dudas, una gran influencia histórica en las artes visuales y en el diseño industrial del siglo XIX.
Por otro lado destaca su Noticias de ninguna parte, novela utópica muy popular, que narra el paso al socialismo

Fuentes

History of Graphic Design - Philip B. Meggs Ronah is a great fan of William Morris.

ONDE ESTAN OS PORQUIÑOS?


 Caminha (pronuncia la nh como nuestra Ñ)- es un pueblecito portugués situado en la costa.

Fijate en esta foto- la playa pertenece a Caminha y puedes ver la desembocadura del rio Miño y al fondo...

Vemos desde el otro lado
EL MONTE SANTA TEGRA- en A guarda- Galicia. En este monte  que domina toda la desembocadura del Miño, se encuentra el CASTRO más visitado de Galicia. Fue declarado Monumento Histórico artístico y considerado bien de interés cultural.


Pero volvamos a la otra orilla, que es la razón por la que estoy escribiendo esto

¿DONDE ESTÁN LOS CERDOS?





Caminha busca 699 cerdos que se regalaron en campaña electoral

No se conoce el paradero de los animales, que costaron 80.000 euros

 

 Leo esta noticia en LA VOZ DE GALICIA- tenemos que tomarnos la vida un poco a guasa y reirnos porque de otra forma se nos agriaría la sangre...

Resulta que por aqui,  por donde la tierra se acaba, no nos compran con Rolex, ni trajes ni siquiera con bolsos de Loewe, aqui   por lo visto funcionan los cerdos...

El alcalde de Caminha, Miguel Alves, quiere  una investigación a fondo para determinar a donde fueron a parar los "porquiños" que costaron a las arcas municipales 80.000 euros.

 

 

 El anterior gobierno socialdemócrata promovió una campaña para  revitalizar el sector agrícolo y el regreso al campo

Todo empezó como una supuesta campaña para  la revitalización del sector agrícola y el regreso al campo. Sementar para recoger fue el nombre de la iniciativa que lanzó en febrero del 2013 el anterior gobierno local, en manos de los socialdemócratas.  El único requisito, según el actual regidor, era «un cerdo por unidad familiar que contara con una parcela mínima de mil metros cuadrados para su crianza»... pero ¿ a donde fueron a parar "os porquiños" que costaron a las arcas municipales 80.000 euros?


La idea no estaría mal si no hubiera sospechas que se acabaron regalando cerdos a familias que vivían en pisos en pleno centro urbano, que no se cumplió la distribución de "no más de un animal por familia" y que la campaña de VALES PARA CERDOS se prolongó hasta LA RECOGIDA DE VOTOS para las elecciones municipales....

  De los 699 cerditos quedan 300 aún por pagar... ahhhhhhh pero aún hay más... aparte de los 699 puercos tambien había vales para gallinas y patos

 





viernes, 18 de abril de 2014

MERLIN E FAMILIA



Hoy que estamos todos recordando a GARCÍA MARQUEZ- yo os voy a poner algo de ALVARO CUNQUEIRO

A CASA DE MERLIN- del libro- MERLIN E FAMILIA


O señor Merlín, asegún se sabe  polas historias, era fillo de solteira e de nación allea, e veu herdado pra Miranda por unha tía segunda por parte de nai; pro facía disto tanto tempo que ninguén se lembraba do feito. Solo unha vella camareira de Quintás facía algo de memoria, de que sendo nena levárona ao enterro dunha señora de Miranda, e tralo crego de Reigosa, que cantaba mui ben, iba don Merlín vestido de negro, agás unha gran bufanda colorada, e xa daquela tiña mi amo a barba branca.


 Tamén facía memoria a vella de que iba no enterro o conde de Belvís cunha gorra de plumas, i o seu enano de portacolas, e que viñeran mulleres de Lugo facer o pranto, i as máis mozas delas iban descalzas de pé e perna. Por don Merlín non pasaban anos, e disto queixábase coma dunha horamá, pro poucas veces, que o ser dil era aparentar mui franco i aberto, contento do mundo e parrafeador, e sorría mui doado: axudábanlle a ser franco os ollos craros, i aquela súa fronte levantada e señora, i hastra o aquel que tiña de aloumiñala coa man dereita cando che falaba. Era de poucas carnes, pro mui estribado no seu e garrido, e mui andador. Pro agora non iba a contar do señor Merlín, senón a facelo prospeito da súa casa, cando eu vivía en Miranda, posto de mozo de pasamán por once pesos  ao ano e mantido, as zocas que gastase i os remontados de chaqueta e calzón amén de catro pares de medias por aninovo, dous brancos e dous negros.

A primeira casa, despoixas de don Merlín, era mi ama doña Ginebra. Era unha señora mui sentada, verá e inverno coa súa peleriña negra do país, e prendía algo de fala. Tiña un pelo loiro mui fermoso e longo, que recollía nun grande moño, e nunca vin pel tan branca como a súa. Outa, e máis ben gorda, tiña un gran andar, i era mui graciosa de seu no mando, algo súpeta eso si e por veces  seca, pro mui mantedora da xente e do gado. Cáseque non saía da casa, e pola serán sentábase no salón, a carón do balcón grande, a bordar nun gran pano que iba envolvendo a poucos arredor duha cana de prata.

En inverno gastaba mitós de lá, e polo verán de fío branco, mui calados e con froliñas bordadas.  De cando en vez paraba de bordar pra rascarse o lombo cunha manciña de buxo que tiña, montada nunha variña de avelán. Algo de tristura coido eu que levaba aquela señora Ginebra nos seus ollos mouros, e si che sorría, que non era cada e cando, era como si pedise a esmola de que ti sorrises tamén. Decían que era viuda dun grande rei que morreu na guerra, e que tivo a noticia por un corvo cando estaba en Miranda probando un peite de ouro. De señorío era, e don Merlín señoreaba ao falarlle, e na cociña non poñía mán, coma non fora pra facer a colineta os días de festa. A min tomoume lei, i os domingos  pranchábame un pano branco pra que me sonase na misa. Cando viña a Miranda xente de copete, subían os hóspedes ao salón e bicábanlle a man, e doña Ginebra ensibáballes o bordado, desenrolando o pano da cana de prata, i eu lémbrome do señor Deán de Santiago, cando veu a Miranda a mercar o quebranoces, coas antiparras postas lendo no bordado, decíndolle a mi ama que atopaba ao señor Tristán mui parecido e que doña Oriana cáseque falaba


Eu estaba na porta do salón esperando permiso pra ofrecerlle a ¨Súa Señoría un vasiño de viño Getafe con Biscoitos rizados.

A Man dos traballos quén a levaba era Marcelina, unha camareira de obra de corenta anos, regorda e pequeneira, mui colorada, gran faladora e tíñana por cociñeira de mérito. Tiña man de todo,  dos traballos da casa, da facenda grande e da  miuda, das criadas e da labranza,  da feira e dos pagos.  Engalanábase moito cosas novidades, e cando viña un señorito de visita, anque fora un algaribo, ficaba dil  namorada por un mes. Pasaba por parenta do amo e sobriña do escribano de  Azúmara, i o que máis lle gostaba, despóis de que lle chamaran doña Marcelina, era que a créran no segredo dos que iban a viñan onda o señor Merlín.
-Ise cabaleiro que veu á noitiña era un correo  de El Rei de Francia, que ten medo que lle malpaira unha filla. Coñecino pola espora moura i unha chave de prata que traía no cinto.

Todo sabía Marcelina, tódalas señas dos que iban e viñan, i os sete parceres que hai en cada historia. Pra min foi boa madriña  no que latricaba bulrándome de que eu andaba depenincando nas mozas.


Pra o cabalo Turpín e pra os cás Ney e Norés, e máis pra ir a Meira e mandados, inxerir as cerdeiras  e termar dos obreiros que viñan ás labouras, estaba Xosé do Cairo, que era un mozo mui outo  i escanabeirado, do pelo  mui brizo, os ollos  pequenos e chiscos muy bulrento;  en home de tanta guinda pasmaban as mans pequenas i amadamadas que tiña, i era mañoso pra calquer argallada, e tamén tolo pola caza... Polo bulrento, non amistaba moito coa xente. Pro era destemido, e igoal saía con noite pecha pra Lugo, atallando pola fraga de Eirís, onde tódolos días o lobo saúda á xente. O can Ney  durmía aos pes da súa cama, i a min comezoume a mirar ben cando o Norés, un  can lontreiro, mouro como a noite, pro coa gracia de ter as bragas brancas, revirado pra os  alléos e mui solto pra os da casa, dou en vir ao meu camarote a facer noite.

Eu adormecíame mui ben co aquel seu  roncor seguido. Xosé do Cairo, fora da argallada das súas bulras, era un home calado. Comía á mesa cos señores nas festas,  e quitáballe de mala gana a pucha aos cregos.

Despois viñan  Manueliña de Cairos, co seu pelo roxo i a súa boca pequena,  quentes os beizos coma a leite cando acaban de muxir, que axudaba  na cociña e no trato da casa, e Casilda, que fora moza do cego de Outes, e coidaba a facenda i a horta. E despóis viña eu, que estaba ao mando so señor Merlín.

A casa estaba no outo de Miranda, i era grande e ben tallada, con un balcón sober do camiño de Meira e solana  á cara do sol, e pegado á casa o forno de mi amo, que tiña asemade dúas cámaras e por detráis unha corte  prás bestas dos visitantes, que ista era do meu coidado, tanto pra estar coma pra arrendar as égoas i os cabalos.  Na cámara grande do forno, sentado no sillón de veludo verde, léndo no atril os libros das historias, recibía don Merlín aos hóspedes. Na gaiola de vidro asubiaba o escornabói, e da redoma do bálsamo de bierabrás pingaba pola billa de buxo dourado de Monterroso, no vasiño de prata, o roxo e perfumado licor, Eu,  cabo do atril. coa palmatoria na mán,  na que ardía a vela de cera dos trobos de Belvís, seguía atente  o dedo de don Merlín, que iba polas follas dos libros segredos, rego a rego, soletreando os miragres do mundo. O gato Cerís, un gato albino e cego, viña deitarse aos meus pes