ROSALIA DE CASTRO

Algúns din: ¡miña terra!
Din outros: ¡meu cariño!
Y éste: ¡miñas lembranzas!
Y aquél: ¡os meus amigos!
Todos sospiran, todos,
por algún ben perdido.
Eu só non digo nada,
eu só nunca sospiro,
qu´ò meu corpo de terra
y ò meu cansado esprito,
adondequer qu´eu vaya
ven conmigo

Xa nin rencor, nin desprezo,
xa nin temor de mudanzas,
tan só un-ha sede...unha sede,
d´un non sei qué, que me mata.

Ríos d´a vida ¿ónde estades?
¡Aire!, qu´ò aire me falta