“...Porque Lois era sempre o que ía diante. Daba a sensación de que manexaba
unha radiofonía secreta e que as cousas que valían a pena no mundo o tiñan
elixido a íl como primeiro depositario, ao igual que os tesouros antigos estaban
protexidos por un ‘encanto’. Aprendemos algo daquela. Non había que se
preocupar polas modas. O que cumpría era seguirlle os pasos a Lois. Escoitar a
súa música. Ler os seus libros. Ver as súas peliculas. Telo ao lado para espantar
o frío. Non había nel nada de guru. Era só un rapaz enxoito e desperto que
andaba ás zancadas pola beira curiosa da vida, con aquel seu abrigo que parecía
herdado de Samuel Beckett.”
“...
Declaración
Amarte vida, amarte case sempre,
inda que sexas dura e leves entremedias
piedade e odio intermitentemente.
Es ti a que sempre educas e aceleras
a doenza letal dos que non se resignan
a ignorar como es en realidade:
somentes un traxecto
cómodo e aldraxante cara a morte,
un tránsito inútil e innecesario.
Pero a ignorancia salva ós que non queren
arriscarse a perderte tan axiña
a cambio da renuncia a profanarte.
“...Pero quen pense nun Lois refuxiado en si mesmo ou rabiosamente
introvertido vai moi equivocado. Era un revolucionario. Un verdadeiro anarquista,
alérxico a todo tipo de opresión. A súa mirada, con esa mestura luminosa de
intelixencia e humor, deixaba nuo a calquera emperador. Manexaba a ironía
como un esconxuro. E non perdía moito tempo cos miserables que nolo rouban.
O seu carácter brillaba polos kilates de tenrura que destinaba aos seus, a todo
aquilo que el tanto quería. Hai unha estreita relación entre a dor e a desolación
que expresan os seus poemas e o seu engado polos “marabillosos detalles” que
conforman ese froito perecedoiro chamado vida. Como un menciñeiro, nomeaba
o mal para mantelo a raia.”
Manuel Rivas
Mala Sorte
E por primeira vez desde que souben
que aínda respiraba e seguía vivo
sei o que é sentir medo a non estalo
Interrompido na mellor escea
cando estaba soñando un soño dérmico
de paixón e de beleza
cunha serea distancia literaria e sabia
só ela podía ser tan inoportuna
groseira inculta e pouco delicada
chamándome despois de ter sobrevivido
á confortable atracción do fracaso
e saber dunha vez o que era a vida
amar e ser amado.
“Morreu poucos meses despois, o 24 de maio de 1996, no cuarto 627 do daquela
Hospital Juan Canalejo, o mesmo día no que se fixo pública a sentenza do caso
da colza, o veleno que lastrou a súa vida. A familia aínda tivo que demostrar nos
tribunais que morrera por esa causa para ter dereito a unha axuda por
falecemento. No seu úlitmo recital, o 31 de xaneiro dixo en público que quería ser
enterrado no cemiterio de Santa Cristiña. Despedírono alí, onde repousaban o
avó Hermenegildo e o tío Pepe, mortos aos 41 anos, a familia e os amigos ao son
das gaitas tocando “A marcha do Antigo Reino de Galicia”. Descansa tralo
epitafio que propuxo no seu último poema”:
“Cuspídeme enriba cando pasedes
diante do lugar onde repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria”.
Contra a morte!, o amor que vai conmigo; contra o tempo que remata!, o voso tempo;
contra o loito!, o desexo; contra o mundo!, unha bomba meditada; contra min!,
ser o mesmo que fun e que non era eu mesmo…
Sería a luz que me alagaba os ollos
da vida roubada á morte veciña
pero todos me apalpaban incrédulos
colléndome das mans.
Todos aqueles que me amaran morto
amábanme máis vivo.
Abríranse dúas portas en direccións opostas
e escollín a que abría cara á vida
co sol entrando a eito polas fiestras.
Tería que reanudarme
e regresar á miña propia vida
sen contaxiarme outra vez de min mesmo.
Retocaría o guión
e mudaría outra vez de personaxe
retomando a perdida
aprendizaxe
(Contra a morte, o amor que vai conmigo)
Dos días que reserva para min o destino
cada unha das súas noites por vivir
sería a derradeira
a única esencial
se puidese vivirte a ti tamén
trasnoitado sobre o teu corpo en calma
cohabitando os teus soños
sobrevivido á miña inexistencia
soñado nas túas noites
ou prorrogado en ti.
O corredor de fondo perde o alento
fuxindo dunha vida inzada de renuncias
da súa liturxia obesa e oleosa,
mediocre nos seus comunais fracasos,
bágoas de xelo, indignación contida
non deu chegado a tempo de exercer
a súa rebelión,
nin de levar a cabo
a súa vinganza definitiva
contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,
pola inutilidade da súa propia vida
solitario, enfermo e fatigado,
a morte anticipouse e chegou antes.
Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise
sabendo que deberia ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio
só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna
sustituíndo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen resistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia.
Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
a miña retirada preventiva
dunha batalla que xa sei perdida
resolto a non entrar xamais en ti
pero non á tortura de evitarte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario